Κάθε πρωί ένα αναιδές φθινόπωρο
μπήγει θαρρείς στο στέρνο μου
ξύλα αγριοτριανταφυλλιάς και πρωτοβρόχια.
Νοτισμένη απ’ το άδειο
κατοπτεύω την κάμαρη
–κάπου εδώ
μπορεί και να ξεχάστηκαν τα γόνατά σου–
τους τοίχους
με καρφωμένο πρόχειρα
τον ίλιγγο των διλημμάτων
να ρίχνουνε τα κάδρα τους
να ταξιδέψουν τα παστέλ
στα έπιπλα και στα χαλιά
κι ελπίδες γενναιόδωρες
πίσω απ’ την τυραννία του χιονιού
το Πάσχα των σωμάτων να μαντεύουν.

Όμως τις νύχτες
σε ξάστερη λήθη αποσύρομαι
τριγυρισμένη μάσκες παγερές
αλλόκοτες γκριμάτσες φιλόπτωχων κυριών
παιδιά που λούζουν με τα δάκρυά μου
τα μαλλιά τους.

Στην αρχή φοβόμουν.
Ένα καβούρι αιμάτινο
έβαφε με σκουριά τα σπλάχνα του πατέρα μου
κοπάδια λύκων ξεχειμώνιαζαν
στα μάτια αυτών που μ’ ερωτεύονταν
και οι σωστές επιλογές
τραβούσαν το σκαμνάκι από τα πόδια μου.

Ύστερα, δε συνήθισα.
Κάποτε θα με πάρω αγκαλιά να με παρηγορήσω
έτσι λεπτά ντυμένη που γεννήθηκα.