Πρώτα ήρθε το ελαφρό εκείνο σφίξιμο
που επινοούν τα άρρωστα πουλιά
όταν το κίτρινο χιόνι της καρδιάς
για ένα άλλο φως εγκαταλείπουν.

Εκεί το τέλος των φιλιών
κανέναν δεν πανικοβάλλει
αφού την τέφρα του καθρέφτη
η αταραξία των αγρών συναγωνίζεται.

Ίσως αυτή να είναι η αιτία
που κάθε απομεσήμερο
αγνώστων παραμιλητά
στον θάλαμό σου προσαράζουν
ραντίζοντας με ομίχλη και με πυρετό
τη χάρτινή σου μοίρα.

Γιατί κι η ύπαρξη μια καταδίκη είναι
μια εκκρεμότητα με πλάνες στολισμένη
μια διαρκής αναβολή
– θα φεύγαμε, αλλά μείναμε
κάποια συνωμοσία, ξέρετε
μας παίδευε από παλιά
και μήπως άραγε γνωρίζετε
ποιος τάχα να ευθύνεται
γι’ αυτές τις βροχερές
μονότονες διαδρομές
στο πίσω μέρος της ζωής;