Ανελλιπώς αποβραδίς
ακούνε το δελτίο καιρού
μήπως και δεν ξυπνήσουν στο κορμί
– τουλάχιστον ομπρέλες να φαντάζονται
στην τελευταία βόλτα τους με τους αγαπημένους.
Ή έστω
λίγη παραφορά ζωής
σαν χειμωνιάτικη λιακάδα
να ακινητεί επάνω τους
διδάσκοντας στη μέρα
του σκότους το αδιαπέραστο.

Και μόνη τους παρηγοριά το δέντρο
αυτό που παίρνουν οι νεκροί
και ταξιδεύουν
και πια γίνεται σώμα τους
μέχρι να προβληθεί κι αυτό
απ’ τη βαριά ασθένεια της νοσταλγίας
– πώς θά `ρθουν, λέει, τ’ αληθινά πουλιά
με τον ασφράγιστο ύπνο
τ’ αγρίμια
με το άγιο φωτοστέφανο του τρόμου
που βεβαιώνει τη ζωή.

Κι αφού στο τέλος ενημερωθούν
για τις αρθριτικές μεταβολές
και τις συνέπειες γενικώς της υγρασίας
έπειτα μένουν άγρυπνοι
κι αδιάκοπα μονολογούν
– μια κι όσα λόγια ραθυμούν
σε κλειδωμένα στόματα
την αφασία του θανάτου διαιωνίζουν.