Αν δραπετεύαμε από τις πληγές
θα χάναμε μοιραία και το ξημέρωμα

– απότομα κλείνει το βελούδινο κουτί
και δεν ξαναχορεύει η μπαλαρίνα
μα ούτε και ζαλίζεται

και όχι πια στα ψέματα
όπως όταν απ’ τις ρωγμές του ποιήματος
κοιτούσαμε τον Θάνατο
ολόφωτες τελείες να χιονίζει.

Τώρα απλώς τα σκιάχτρα
από τ’ αστέρια διάτρητα
βαθιά ταράζουνε τον ύπνο του εκμαγείου
όσο εμείς
–άψογοι χρήστες των μεταφορών–
μαζί Του παίζουμε
όπως τ’ ανίδεα παιδιά
με λούτρινο θηρίο.