Ήτανε ολοφάνερο.
Ένας φόβος παράφορος
όριζε τις υποχωρήσεις μου
μια αποστροφή
για το αιχμηρό βλέμμα τρυπάνι
που διαπερνά τα έπιπλα
για να επιστρέψει το σαράκι τους
κι άλλοτε θολωμένο εισχωρεί
σε ανατολίτικα χαλιά
σμήνη βηματισμών να ελευθερώσει.

Αργά ή γρήγορα θα εξατμιστούνε, έλεγα
τα σκοτωμένα χρώματα.
Δε θα μπερδεύονται στα πόδια μου
όλα τα ψίχουλα φιλιά
κι οι στάχτες του τσιγάρου
που στεφανώνουν διαψεύσεις.

Τέτοια αισιοδοξία!
Μόνο που τα νερά απότομα τραβήχτηκαν
και σε ασφαλές τετράγωνο εντοιχίστηκα.
– Σταυρόλεξο για λύτες δυνατούς
μου είπανε
κι αν μάλιστα σταθείτε τυχερή
μπορεί για κάμποσο καιρό
και ν’ αποφύγετε το μαύρο το κουτάκι.