Το μόνο μας κοινό ήταν η ανυπομονησία
ένας σταθερός ήχος σταξίματος
μια τύψη ενοχλητική
όπως οι σπόροι στο καρπούζι
και μια επίμονη ανάγκη διευκρίνισης:

τρέξαμε τελικά
για να προλάβουμε
ή
για να παραστούμε στο κακό;

Βουλιάζουμε μες στα δεδικασμένα
και στη χλωμάδα των φωνών που σίγησαν
σάμπως δεν καίγονται επαρκώς τα σωθικά μας
από σταθμό σ’ άλλο σταθμό
συλλέκτες σκόνης παπουτσιών
και εισιτηρίων
μια μετανάστευση σκληρή
με όλους τους προβολείς
επάνω μας στραμμένους
και τ’ άγρια ποδοβολητά

ολοένα να πλησιάζουν.