Και βέβαια
δεν είχαμε βρεθεί τυχαία εκεί.
Ένα αίνιγμα θα λύναμε
κι αν ύστερα επιτυχώς
το ρόδινό μας πρόσωπό φορούσαμε
ίσως να παρακάμπταμε εντελώς
υπεύθυνους και υπογραφές
για μιαν απλή και άχρηστη
άδεια εκταφής.

Εκείνοι
βασίζονταν στη χρωματοφοβία μας
κι όσο να πεις, σκεφτόντουσαν
δεύτερος γύρος στο τρενάκι του τρόμου
ε, όχι, θα πήγαινε πολύ.

Μας είχανε αφύλαχτους.
Μια άσκηση ετοιμότητας
μας έλεγαν πως ήταν
και σύμφωνα με τους Πιστούς
θα επιστρέφαμε ξανά
στην πρώτη μας ανία.

Ούτε κι οι ίδιοι γνώριζαν
πως οι βηματισμοί που ακούγονταν
σαν πάνω σε σανίδι
ήταν αυτοί, εμείς κι οι ρόλοι μας
κι απ’ ό,τι ως τώρα έδειχναν
οι τόσες προπωλήσεις
το έργο θα ανέβαινε

για άλλη μια γενιά.