Με κοιτούσε από το ράφι απειλητικά
με κοιτούσε και με φόβιζε
–πού να το φανταστούν πως θα με φόβιζε–
με έβλεπε και με τρομοκρατούσε
για την ακρίβεια όχι εμένα
αλλά το μη γενόμενο
το μόλις τώρα και το ακόμα όχι
– βρέφος μαζί και νεοσσός
που ολοένα σκόνταφτα
στην αναπηρική μου κούνια...
Πόσο αν το αντέξω;

Δαμάσκηνα σαφρακιασμένα απ’ τον καιρό
σχημάτιζαν το σώμα του εφιάλτη μου:
μια μινιατούρα καπνοδοχοκαθαριστή
με πράσινο τσόχινο παλτό
κι αλουμινόχαρτα κουμπιά
να συγκρατούν τον μύθο του.

Τα αγριεμένα μάτια του
στο κέλυφος του καρυδιού ζωγραφισμένα
πλαγίως με κοιτούσαν
και υπαινίσσονταν
πως κάποιο ανώτερο μυαλό
ήξερε πριν από εμάς
τ’ ανήκουστα που θα συμβούν
τα άδικα, τα αντιφατικά

όπως να εκτίθεται
κέρινη κούκλα ασάλευτη
μες σε βιτρίνα φαρμακείου
ή νύχτες έξαλλου έρωτα
με ό,τι υποδύεται το αιώνιο.