Ρυθμικά σέρνεται αναίσθητο το φως
Σταλάζει στη σιωπή της νύχτας
Τα δόντια σφίγγεις, πνίγεις τα λόγια
Σκοτεινά παγωμένα ανακαλείς φαντάσματα
Δύσπνοια ο εφιάλτης, η μνήμη της λήθης
Λέξεις γράφεις μιας γλώσσας ηττημένης
Δάχτυλα δύσκαμπτα κι ο αγέρας πληγώνει
Πληρώνεις για πάντα δόγματα των ονείρων
Καθώς το παρελθόν ακυρώνει το μέλλον
Κι οι δρόμοι τώρα δεν οδηγούν πουθενά,

Βρέχει
Μόνο η αγάπη σκεπάζει το βάραθρο του κενού
Μόνο η αγάπη δεν ζητά επιβεβαίωση στο χρόνο

Φυσά αγέρας
Μεταλλική κεραία στριγκλίζει και σε σκάβει
Ξεχνάς, σιωπάς, δεν προσβλέπεις.