Οι άνθρωποι κουτσαίνουν τον Οκτώβριο
Συνήθισαν ξυπόλητοι και δε χωράνε
Σε παπούτσια

Εγώ
Δε χωρώ
Ούτε στο δέρμα μου
Το αφήνω στο κρεβάτι και βγαίνω στο μπαλκόνι
Να χαζέψω τους γείτονες
Όλοι τους κουτσαίνουν
Τους χαιρετώ
Ίσα να τους θυμίσω πως υπάρχω
Μα εκείνοι παίρνουν τα πονεμένα πόδια τους
Και κρύβονται πίσω από τις κουρτίνες
Έτσι κι αλλιώς χειμωνιάζει πια

Σύντομα
Θα ξεμείνω εδώ έξω
Χωρίς δέρμα
Χωρίς γείτονες
Πώς θα κουβαλήσω
Τόσα χέρια
Τόση συστολή

Είναι κρίμα
Γιατί έχω ήδη αρχίσει να γέρνω