Ανακαινίζω στα φωναχτά τελευταία
μια νύκτωρα αιώρηση με στεγανές διάρκειες
τέμνοντας ανελέητα το «Κ»
που λαγνεύει τη φθαρμένη μου αιτιότητα
και ουρλιάζω «αθεότης»

Βέβαια!
Λίγη αθεότητα χρειάζομαι στο κλειστό μου άζωτο
να βλέπω κι απ’ τις δύο όφεις
την οξυνόμενη δίεση
που με θνήσκει
Να αναπαύομαι με την αφή μου ως γυναίκα
κι οι χορωδιακοί παπάδες
να μην ακούγονται πως ψάλλουν
το οξυγόνο φαλλικά

Βέβαια,
ούτε ερώτηση αιφνίδια
δε θα σπουδάσω
απ’ τα μάτια σας

Ολισθηρή θα υπερβώ τα διάφωνα
π’ αναρριχήθηκα

Ύπαρξη στις αρθρώσεις μην ακούω