1.
Υπάρχει ένα τυφλό σημείο
Όπου ο πόνος ξεπερνάει την οργή
Και το σώμα
Μοιάζει πλέον παράλυτο αλφάβητο
Που αποτραβιέται οικειοθελώς στην άκρη
Κι ο στοχασμός που μένει
Δεν είναι άλλο από μια χούφτα περισσεύματα
Εκείνου τού περασμένου καιρού.

Μα αυτά δεν είναι τρόπαια
Μήτε προμήθειες
Για τη μοναχική ζωή που θα ακολουθήσει.

Είναι μια ασθένεια ανίατη
Που αφαιρεί
Αργά
Την ιδιότητα του ανθρώπου.

2.
Στη σιωπή
Ακούω τις ζωές των άλλων να σπάνε.
Να μην αντέχουν.
Και ξέρω
Πως πια θα είναι πιο δύσκολο.
Να είμαι εδώ
Και να αντικρίζω το παράθυρο χωρίς φόβο.

Να κατεβαίνει ο ουρανός πιο χαμηλά.
Να τρέμει το χρώμα του.
Να βγάζει εν τέλει
Τον εαυτό του από την πρίζα.

Και στις ταράτσες τα ασπρόρουχα
Να μοιάζουν όλο και πιο πολύ
Με ενδυμασίες για μνημόσυνο.

3.
Πήγε τρεις.
Ξανά.

Έχει την τάση ο χρόνος
Να με κλειδώνει σ’ αυτά τα πλαίσια.
Να με τοποθετεί με συνέπεια κι ακρίβεια
Πάνω στο πάλκο της αδυναμίας μου.
Ανήμπορο να αντιδράσω
Και να ξεκαβαλήσω τον βρόχο
Που αργά μου κεντάει τον νου.

Θα ανοίξω μια μπύρα
Όχι για να γράψω
-δεν συζητάμε το θέμα της απόλαυσης-
Μα μήπως και μπορέσω πια να κοιμηθώ.

Ευτυχώς δουλεύει το ψυγείο
Και παύει
Έστω για λίγο
Τούτη τη διαολεμένη σιωπή.

Λίγα πράγματα δουλεύουν τέτοια ώρα.
Κι όταν λέω δουλεύουν
Εννοώ κανονικά.
Να λειτουργούν.
Όχι σαν τα βαριεστημένα λεωφορεία των ξενύχτηδων
Που ως φαίνεται
Δε φέρνουν βόλτα από τη γειτονιά μου.
Μέχρι και τα κωλόμπαρα ζορίζονται.
Έχασε ο κόσμος την τσέπη του, λέει.
Σίγουρα δεν βρήκε την αξιοπρέπεια
Μήτε εξάλειψε τη μοναξιά του.
Κι αυτοκτόνησε για να σωθεί.
Και δε σώθηκε
Γιατί αυτή η επιλογή δεν υπάρχει.

Και οι πεθαμένοι που είναι όρθιοι
Φυτρώνουν καταθλίψεις και όνειρα.
Σκοτεινά σύνδρομα
Που τους βαστούν το χέρι στο κρεβάτι.
Μα πάλι ο φόβος κρύβει φως
Πίσω από της κουρτίνας την παράταση.

Μα είναι η κατάληξη γραμμένη στο προσκέφαλο
Κι είναι το σώμα πιο βαρύ
Όταν στου δρόμου το άνοιγμα ξεχνιέται
Μιας και το χώμα όλο θεριεύει
Και δεν αφήνει περιθώρια εκταφής.

Είναι η συνήθεια και η δύναμη της
Που σχεδιάζει πεπρωμένα και τα κρύβει
Κι έπειτα αφήνει τους τυφλούς
Για να διαλέξουν χούφτα.

Μοιάζει σαν να `ταν από πάντα μία
Μα ποιος το ξέρει;

Κι έπειτα έρχεται η νύχτα.
Και το ψυγείο.
Και το μπουκάλι.
Και τα κωλόμπαρα.
Και τα λεωφορεία.
Και το τασάκι στο κομοδίνο.
Κι ένας κύκλος γεμάτος απίθανες σκέψεις.

Ενώ το μόνο που χρειάζεται
Είναι κάποιος
Να μοιραστεί στα δύο η αϋπνία.