Η γαλήνη
ρέει αργά στη φλέβα
και χαϊδεύει τις αισθήσεις.
Με την όπισθεν, σαν τα καβούρια
υποχωρούν οι φόβοι, η ταραχή.
Σκέψεις αγκαθερές
χαρές φαρμακωμένες
φεύγουνε σαν καπνός θαρρείς
από την καμινάδα.
Κι εγώ να μπαίνω στον άσπρο κήπο
της σιωπής και των σκιών
κι αφήνοντας εκεί τα βάρη
παίρνω δρόμους φωτερούς γαλήνιους.
Όλο και πιο σιωπηλά
λες από μακριά
ο χρόνος την καμπάνα του χτυπά.

Κι εγώ αδιάφορα να παρακολουθώ
πώς μέσα στον σύντομο μου ύπνο
για μένα σαν αστείο ακόμη
ύπαρξη και ανυπαρξία δουλεύουν.