Και δε θα σ αφήσω να φύγεις

πιο γρήγορα θα τρέξω,

στα χέρια το χώμα θα σηκώσω

πριν πατήσεις.

μαζί στο πυκνό δάσος, στα φυλλώματα

θα χυθούμε γυρνώντας το κεφάλι πίσω

το χρόνο κοροϊδεύοντας

σε ένα στρόβιλο αέρα τυλίγοντας τα χέρια

τις ξέρες θα αποφύγουμε

πατώντας ο ένας στου άλλου τα ακροδάχτυλα

και θα διασχίσουμε το φως

εκείνο που τα φτερά του ανοίγοντας

τη νύχτα τρομάζει

πιο μακριά

πιο ψηλά

απ’ όλους

στο συρματόσκοινο της μέρας

που ο ουρανός απλώνει

κάθε λύπη πλυμένη θα κρεμάσω

ο Θεός να βλέπει

και τις άλλες που σαν πέτρες

τον ώμο μας γδέρνουν

στο νερό το βαθύ θα πετάξω

να λιώσουν

πριν στερέψει

πιο ψηλά

πιο μακριά

χαρούμενοι

σωσμένοι