Ποτέ δε θα μάθεις
ποια χημεία με ένωσε νοητά
με τα κύτταρά σου.
Ποτέ δε θα μάθεις
γιατί αφαιρούμαι στη θέα
των χεριών σου.
Ποτέ δε θα μάθεις
γιατί τραγουδάω πια αλλιώς
από την ώρα που το προφίλ σου
κατοίκησε μόνιμα το βλέμμα μου.
Ποτέ δε θα μάθεις
γιατί το απατηλά δειλό σου χαμόγελο
σκάβει πληγές στα σωθικά μου.
Ποτέ να μην μάθεις
το πόσο σε θέλησα κομμάτι της ζωής μου.
Αν έρθεις κάποτε, ατόφιος,
ίσως και να μην βρεις την καρδιά μου.
Τρύπια, εξάλλου, τι να την κάνεις;