Κλῦθί μευ, ὃς πάντων θνητῶν οἴηκα κρατύνεις
πᾶσι διδοὺς χρόνον ἁγνόν, ὅσων πόρρωθ’ ὑπάρχεις
σὸς γὰρ ὕπνος ѱυχῆς θραύει καὶ σώματος ὁλκόν,
ἡνίκ’ ἂν ἐκλύηις φύσεως κεκρατημένα δεσμὰ
τὸν μακρὸν ζωιοισι φέρων αἰώνιον ὕπνον,
κοινὸς μὲν πάντων, ἄδικος δ’ ἐνίοισιν ὑπάρχων,
ἐν ταχυτῆτι βίου παύων νεοήλικας ἀκμάς
ἐν σοὶ γὰρ μούνωι πάντων τὸ κριθὲν τελεοῦται
οὔτε γὰρ εὐχαῖσιν πείθηι μόνος οὔτε λιταῖσιν.
ἀλλά, μάκαρ, μακροῖσι χρόνοις ζωῆς σε πελάζειν
αἰτοῦμαι, θυσίαις καὶ εὐχωλαῖς λιτανεύων,
ὡς ἂν ἔοι γέρας ἐσθλὸν ἐν ἀνθρώποισι τὸ γῆρας.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ
Άκουσέ με, συ που κρατείς όλων των ανθρώπων την ζωήν, και που δίδεις χρόνον αγνόν
εις εκείνους, από τους οποίους ευρίσκεσαι μακράν.
Διότι ο ιδικός σου ύπνος τσακίζει την ψυχήν και σύρει το σώμα, διότι διαλύεις τα
συγκρατημένα δεσμά του σώματος (τα δεσμά πού συγκρατούν το σώμα), και φέρεις εις
τους ζωντανούς τον μακρόν αιώνιον ύπνον και είσαι μεν κοινός εις όλους, άλλ’ εις
μερικούς δείχνεσαι άδικος, όταν με ταχύτητα θέτεις τέρμα του βίου εις ανθρώπους
ακμαίους και νέους κατά την ηλικίαν διότι από εσένα μόνον εκτελείται εκείνο που
απεφασίσθη περί όλων διότι μόνον εσύ δεν πείθεσαι ούτε από προσευχάς ούτε από
παρακλήσεις. Αλλά ω μακάριε, σου ζητώ να προσέρχεσαι ύστερα από πολλά έτη ζωής,
και σε παρακαλώ γι αυτό με θυσίες και με προσευχές ώστε το γήρας (τα γηρατειά) να
είναι για τους ανθρώπους καλόν βραβείον.