Θυμίαμα πάντα πλὴν λιβάνου καὶ σπένδε γάλα
Ἀμφιετῆ καλέω Βάκχον, χθόνιον Διόνυσον,
ἐγρόμενον κούραις ἅμα νύμφαις εὐπλοκάμοισιν
ὃς παρὰ Περσεφόνης ἱεροῖσι δόμοισιν ἰαύων
κοιμίζει τριετῆρα χρόνον, Βακχήιον ἁγνόν.
Αὐτὸς δ’ ἡνίκα τὸν τριετῆ πάλι κῶμον ἐγείρηι,
εἰς ὕμνον τρέπεται σὺν ἐυζώνοισι τιθήναις
εὐνάζων κινῶν τε χρόνους ἐνὶ κυκλάσιν ὥραις.
Ἀλλά, μάκαρ, χλοόκαρπε, κερασφόρε, κάρπιμε Βάκχε,
βαῖν’ ἐπὶ πάνθειον τελετὴν γανόωντι προσώπωι
εὐιέροις καρποῖσι τελεσσιγόνοισι βρυάζων.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ
Τον Βάκχον προσκαλώ τον ετήσιον (τον μονοετή), τον γήινον Διόνυσον που αγρυπνεί
μαζί με τις παρθένες νύμφες, που έχουν ωραίους πλοκάμους που διανυκτερεύει πλησίον
στα ιερά δώματα της Περσεφόνης και αποκοιμίζει τον τριετή αγνόν Βακχικόν χρόνον. Ο
ίδιος πάλιν όταν σηκώνει την τριετή (που γίνεται κάθε τρία έτη) εορταστικήν πανήγυριν
στρέφεται σε ύμνους μαζί με τις καλλίζωνες συντρόφισσες του, πού διασκεδάζει και
κάνει χορούς σε ώρες κυκλικές (που επανέρχονται τακτικά).
Αλλά ω μακάριε, που παράγεις χλωρούς καρπούς και φέρεις (φορείς) κέρατα, ω
καρποφόρε Βάκχε, έλα εις την κοινήν όλων των θεών τελετήν με αστραφτερό πρόσωπο
υπερηφανευόμενος για τους ιερούς καρπούς, που είναι τελείως ωριμασμένοι.