Από της Λάρνακας τη θάλασσα πριν από τόσα χρόνια

κίνησες για ένα όνειρό για μένα και για σένα

Στο πλοίο μου κράταγες το χέρι

Πρώτη φορά διέσχιζα το πέλαγο

Τώρα στην ίδια θάλασσα επιστρέφεις

στο τελευταίο σου όνειρο

Τότε ήσουν πατέρας μου, τώρα παιδί μου γίνεσαι γυρνώντας

Πρέπει τώρα να ονειρευτώ τ’ όνειρό σου

καθώς μέσα στο φέρετρο της μετακομιδής σου

πίσω σου αφήνεις διά παντός

την πόλη του Λαζάρου και του Ζήνωνα

και τη θάλασσα περνάς για να φτάσεις στη νεκρική πυρά

Προτού ετοιμαστείς ν’ αναχωρήσεις

Ψάξε, μου είπες, για να βρεις της Λάρνακας

τα πορτοκάλια. Γιατί άργησαν φέτος;

Αδημονούσες να γλυκάνεις το αίμα

να ξαναγίνεις ο μαθητής που ήσουν κάποτε

μέσα στην κοσμοσυρροή των Φοινικούδων

Δε θέλω μοιρολόγια, μαύρα, παπάδες γενειοφόρους

δήλωνες συχνά

Ανοίξτε τα παράθυρα

αφήστε το φως να μπει άπλετο μέσα

Τώρα μου παραχώρησες τη μνήμη σου

ύστατο δώρο

Η σορός σου ελεεινή ξαναγίνεται

ρυθμός στης μάνας σου τη μήτρα

όσο εγώ καταδιώκω τη γεύση

των εκτοπισμένων σου πορτοκαλιών