Τη μικρότερη ώρα

ξυπνώ και καρτερώ

μ’ αδημονία

πώς θα κελαηδήσει το αηδόνι.

Ο βρυχηθμός της θάλασσας

απορροφά τους ήχους

των τρένων που περνούν

με παρασέρνει σ’ αποκοίμισμα

τόσο που δεν αισθάνομαι

το λάλημα του πετεινού.

Το φως το ροδαλό μου διαφεύγει

νυχτοπατώντας μέσα από τις περσίδες

για ν’ απαλύνει τον ύπνο της Κάθυ

κι έτσι αφουγκράζομαι άρωμα ζεστό φρέσκιας φοκάτσιας

στο πρώτο χτύπημα τις Ραφαέλας έξω απ’ την πόρτα μου.