Επανάσταση
Γιατί βαρεθήκαμε να κοιτάμε μόνο μπροστά
Σε μια κουρασμένη οθόνη
που δείχνει κάποιο μέλλον
που αναγνωρίζουμε ως νόθο
Γιατί οι θεοί ξεψύχησαν
και έχουμε ανάγκη από λιτανείες
Οι σημαίες και τα λάβαρα αποκαθηλώθηκαν
Μαζί με τα ακάνθινα στεφάνια ναρκωμένων ηρώων

Επανάσταση
Ενάντια στο αίσχος, στη μιζέρια
Στα τριάντα αργύρια που υποτιμήθηκαν
Στα eau de toilette, στη nouvelle cuisine
Στο κρατικό αφρόλουτρο που μοιράζεται με δελτίο
Στα εισαγόμενα πλακάκια
Στα φωσφοριζέ προφυλακτικά

Επανάσταση
Για τον έρωτα το μυρωμένο με κόκκινα γαρύφαλλα
ενός κάποιου επιταφίου
Για μια αγάπη που οραματίζεσαι να συντρίβεται
Και είναι αυτή η συντριβή
που εσύ αποκαλείς Παρακμή
που χαρίζει δύναμη και ηδονή
Για το παγωμένο αίμα καθώς προσπαθεί να κυλήσει αργά στις φλέβες
Τα a-la-carte εγκλήματα γίνονται γλυκά, σαδιστικά, απρόσμενα ερωτικά

Επανάσταση
Το σκυλί που γαβγίζει στη γάτα με το ένα μάτι
το δαγκωμένο αυτί και το κουτσό πόδι
Η γυναίκα που γδύνεται στο καμαρίνι
Λίγο πριν παίξει τον τελευταίο ρόλο της ζωής της
Και αποθεωθεί από τους καθηλωμένους πρώην εραστές της

Επανάσταση
Για το Μάο, τον Τσε, τη Μαρία Αντουανέτα, το Μπολίβαρ
όταν έπιναν κρυφά από τους κομπάρσους το απαγορευμένο bourbon
σε κάποιο bar της Τετάρτης Λεωφόρου
όταν εκπόρνευαν τις μύχιες σκέψεις τους
στα χαμαιτυπεία των σκοτεινών ψυχών τους

Επανάσταση
Η κραυγή στο σκοτάδι όταν βγαίνει από τον βρωμερό υπόνομο
Που αναδύει αναθυμιάσεις, ψαλμωδίες, προσευχές
Για έναν κόσμο που ζει υπογείως και ανασταίνεται μόνο τις νύχτες
Για σώματα που λικνίζονται ανάμεσα στις στάλες της βροχής
Για τα χέρια που πιάνονται σφιχτά
παλεύοντας ν’ ανέβουν στη Μεγάλη Άρκτο
Για αυτούς που τόλμησαν να πουν το μεγάλο ναι στην πρόκληση
και τσακίσθηκαν από τις απόκρημνες χαράδρες της συνείδησης τους

Επανάσταση
Χωρίς όπλα
Άλλωστε υπάρχει ο λόγος και η σιωπή
που σε πονάνε περισσότερο
που σου ξύνουν το δέρμα
που σου τρώνε τα κόκαλα
Τα παιδιά σε κοιτούν ανήμπορα
όταν κοιμούνται δεν ονειρεύονται
φοβούνται ότι τα όνειρα φέρνουν τρόμο
ο τρόμος την κραυγή
και η κραυγή τη λιποταξία