2

.

Η Βέρα Παναγιωτίδου-Κορφιώτη γεννήθηκε στη Μόρφου της Κύπρου και κατάγεται από πατέρα Μικρασιάτη και μητέρα από τη Μόρφου. Αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο, τη Φιλοσοφική Σχολή του Καποδιστριακού και τη Δημοσιογραφική Σχολή Αθηνών. Εργάστηκε ως εκπαιδευτικός σε σχολεία της Μέσης `Εκπαίδευσης της Κύπρου και αφυπηρέτησε ως διευθύντρια. Παρακολούθησε με υποτροφίες στην Αγγλία και στην Αμερική μαθήματα με θέμα τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες.

Τιμήθηκε από το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου δύο φορές. Σκεπτικό Επαίνου Υπ. Παιδείας 1978: « Η ποίηση της Βέρας Κορφιώτη χαρακτηρίζεται από μια πνευματική θεώρηση του φαινομένου της ζωής. Στην έκφραση υπάρχει λιτότητα κι επιγραμματικότητα. Το έργο της αποτελεί μια ουσιαστική παρουσία». Σκεπτικό Επαίνου Υπ. Παιδείας 1985: «Η στοχαστική ποίηση της Β. Κορφιώτη κατορθώνει να μετουσιώσει λυρικά κι ανάλαφρα σκέψεις από την αρχαία και νεώτερη φιλοσοφία

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:

ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ:

-Ποιήματα, (1971)
-Ποιήματα ΙΙ, (1975)
-Θέμα: Ποίηση, (1978) (Έπαινος Υπουργείου Παιδείας Κύπρου)
-Αν Απλώσω τη σφαίρα της ψυχής μου (1986) (Έπαινος Υπουργείου Παιδείας Κύπρου),
-Κι επανέρχομαι στην ποίηση (1995)
-Πού Πορευθώ από Προσώπου σου Ποίηση (1999)
-Poems (Translated by Demetrios Hadjihambis and Penelope Sotteriou Feather Star Publishing, Dayton Ohio 2007
-Ποίηση Ωραία μου Έγνοια (2008)

ΜYΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΙΚΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ:

-Αυτός Εφα! Πυθαγόρας ο Σάμιος (2012)

ΜΕΛΕΤΕΣ:

-Δυσλεξία (μετάφραση από τα Αγγλικά), Λεμεσός 1983,
-Αναγνωρίζοντας την Κώφωση, Λεμεσός 1995.
-Ιερή παράδοση & και οι μύστες της Magna Graecia 2018

ΔΟΚΙΜΙΟ- ΚΡΙΤΙΚΗ:

-Λογοτεχνικό πορτρέτο Σοφοκλή Λαζάρου, Sofocles Lazarou (Literary Profile) Μετάφραση στην αγγλική: Ιρένα Ιωαννίδου, PEN, Nicosia 2000.
-Λογοτεχνικές αναγνώσεις εν είδει Δοκιμίου, Λεμεσός 2005.

ΑΝΘΟΛΟΓΙΕΣ:

-Face of an Island (25 Poets from Cyprus-Anthology of Poems). Μετάφραση στην αγγλική: Ιρένα Ιωαννίδου, (2000)
-Της Κερύνειας (Ποιήματα Κυπρίων για την Κερύνεια), (2002)

ΘΕΑΤΡΟ:

-Ευαγόρας Παλληκαρίδης, (2009)


ce99ce95cea1ce97cea0ce91cea1ce91ce94ce9fcea3ce971
ce99ce95cea1ce97cea0ce91cea1ce91ce94ce9fcea3ce97



1-1-βιβλια - 0003
1-1-βιβλια - 0001
1-Untitled.FR12 - 0002
1-Untitled.FR12


1-1-βιβλια - 0002
1-Untitled.FR12 - 0003
1-Untitled.FR12 - 0004


ΙΕΡΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ &
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ ΤΗΣ MAGNA GRAECIA (2018)
TOMOI A’ KAI B'
ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΜΟΣ Α’ ΑΠΟ ΑΝΔΡΟΥΛΑ ΤΟΥΜΑΖΟΥ

Μετά από τον εκπληκτικό πυθαγόρειο περίπλου με το έργο Αυτός `Εφα, Πυθαγόρας ο Σάμιος, η Βέρα Κορφιώτη συνεχίζει την κατάδυσή της στον χρόνο, ανασύρει και φέρνει μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας ανεκτίμητους θησαυρούς που οι πλείστοι αγνοούμε και ούτε καν μπορούσαμε να υποψιαστούμε την ύπαρξή τους.

Οδηγός και συνοδοιπόρος μας ταυτόχρονα, επιμένει να ανατρέψει τη συνήθη άποψη για τη φιλοσοφία ως απρόσιτη και ακατανόητη, ως ενασχόληση προορισμένη αποκλειστικά για μια ελίτ διανοουμένων ή και… αργόσχολων. Με αμεσότητα και τη μέγιστη δυνατή απλότητα, χωρίς στόμφο και επιτήδευση, έρχεται να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στους ειδικούς και σ’ εμάς, τούς απλούς και καθημερινούς ανθρώπους, ακυρώνοντας την κρατούσα εντύπωση ότι η φιλοσοφία είναι περιττή θεωρητικολογία, δείχνοντάς μας την άρρηκτη σχέση της με τη ζωή, τις δυνατότητες και την αναγκαιότητα της για την αυτοβελτίωση και την ποιοτική ανύψωση της κοινωνίας.

Η Βέρα Κορφιώτη μάς γυρίζει πίσω για να πάμε μπροστά! Και δεν πρόκειται για ρομαντική ή άσκοπη περιπλάνηση, δεν επιχειρεί ένα ταξίδι αναψυχής Κάι συλλογής εικόνων και εντυπώσεων. Αντίθετα, υπηρετώντας η ίδια την υπόθεση της φιλοσοφίας με την ταπεινότητα τού αεί διδασκόμενου, τού αναζητητή της γνώσης και όχι τού αποθησαυριστή γνώσεων, χρησιμοποιεί τις πληροφορίες που ερανίζεται από εκπληκτικού εύρους πηγές ως μέσο για να μάς φέρει σε επαφή με την πολύτιμη γνώση που έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα, να αλλάξει εμάς και τη συνολική συμπεριφορά μας ως ατόμων και ως μελών τού εθνικού αλλά και τού οικουμενικού συνόλου. Γιατί ο κόσμος της Κορφιώτη, όπως και ο κόσμος της φιλοσοφίας που υπηρετεί, έχει οικουμενικές αν όχι συμπαντικές διαστάσεις.

Λειτουργώντας ως εντολοδόχος τού μοναδικού δόγματος της ελληνικής φιλοσοφίας ότι δεν υφίσταται κανένα δόγμα, υιοθετώντας απόλυτα και ακλουθώντας έμπρακτα την ύψιστη πρωτοτυπία και το μέγα δίδαγμα της ελληνικής φιλοσοφίας ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο, αναζητεί, ερευνά, απορεί, διερωτάται, εισηγείται, ανατρέπει, κεντρίζει την περιέργεια, πυροδοτεί τη σκέψη, εν ολίγοις συνεχίζει να μαθητεύει η ίδια και παράλληλα προσπαθεί με συνέπεια και ζήλο να οδηγήσει κι εμάς στην αναζήτηση της Αλήθειας.

Η άξια ώστόσο του παρόντος έργου εκτείνεται και πέραν εκείνης τού πονήματος της που αφορούσε τον Πυθαγόρα, την όποια υπερβαίνει κατά τούτο: αναδεικνύει, πέραν των άλλων, τη μαγεία της ποιητικής έκφρασης των προσωκρατικών φιλοσόφων και επιτυγχάνει μέσω αυτής να καταδείξει τη δύναμη της ελληνικής γλώσσας στο επίπεδο της απόδοσης των πλέον υψηλών και λεπτών συλλήψεων τού νου. Παράλληλα προβάλλει, χωρίς έπαρση, τη σημασία της τρισχιλιετούς συνέχειας της γλώσσας, τη βαρύτητα της συμβολής της αρχαίας ελληνικής στη θεμελίωση της δυτικής σκέψης και την καταλυτική της επίδραση στον επιστημονικό και όχι μόνο στοχασμό.

Η έλλειψη όμως έπαρσης και η σεμνότητα της συγγραφέως δεν αντιφάσκουν προς την υπερηφάνεια από την όποια εμφορείται για την ελληνική της ταυτότητα, για την ελληνική ρίζα η όποια συνεχίζει να αρδεύει το παρόν και το μέλλον όσων συνειδητά μετέχουν της ελληνικής παιδείας και όχι απλώς τυγχάνει να φέρουν ένα ελληνικό όνομα. Πέραν τού θαυμασμού από τον όποιο εμφανέστατα διακατέχεται ή Βέρα Κορφιώτη για την αρχαία ελληνική διανόηση, η κυρίαρχη αίσθηση που αφήνει το παρόν έργο είναι ο πλέον βαθύς πόθος και ο ουσιωδέστερος στόχος της να συμβάλει στην αναζήτηση και ανεύρεση, μέσω και αυτής της μελέτης, της ταυτότητάς μας, θεωρώντας τη συγκεχυμένη μας ταυτότητα ως τη βασικότερη ίσως αίτια των δεινών μας, τού γεγονότος ότι παραπαίουμε, αντιφάσκουμε, δεινοπαθούμε, αυτοκαταστρεφόμαστε, ως αιτία της κουφότητάς μας, της ως επί το πλείστον χωρίς αντίκρισμα διατυμπανισμένης αξίας μας, της επιπολαιότητας και της εκ μέρους μας απεμπόλησης οποιασδήποτε ευθύνης για τα κακώς κείμενα και την πορεία της ζωής μας.

Αρχαιολάτρης αλλ’ επουδενί αρχαιόπληκτη, με θαυμασμό και τεράστιο σεβασμό στα πνευματικά επιτεύγματα των προγόνων μας, πασχίζει να μάς καταστήσει συνειδητούς κληρονόμους και, κατά το δυνατόν, συνεχιστές όσων εκπληκτικών κληροδότησαν εκείνοι στην ανθρωπότητα.

Ως επιμελήτρια τού έργου αυτού υποκλίνομαι μπροστά στον τεράστιο μόχθο αλλά και στις ευγενείς προθέσεις της φιλτάτης Βέρας, εκφράζω τις ευχαριστίες μου για την εμπιστοσύνη της στο πρόσωπό μου, αναλαμβάνω την ευθύνη για τις όποιες αδυναμίες και αβλεψίες αναπόφευκτα εντοπιστούν και επικαλούμαι την κατανόηση της ίδιας και των αναγνωστών.

ΤΟΜΟΣ Β'
ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ Ο ΣΑΜΙΟΣ (Απόσπασμα)

Η Παλιννόστηση

Στη Σάμο ήδη από καιρό έφταναν οι ειδήσεις ότι ο Πυθαγόρας ταξίδεψε σε όλο σχεδόν τον τότε γνωστό κόσμο. Από την Αφρική και την Ασία, από τη Μέμφιδα μέχρι τη Βαβυλώνα γνώρισε τούς νόμους, τα μυστήρια, την πολιτική, τις επιστήμες τους. Ποια ήταν άραγε η εντύπωση που προκάλεσε επιστρέφοντας οίκαδε ο μεγάλος ταξιδευτής; Είναι ντυμένος στα λευκά λινά. Τι διαμηνύει;
Πυθαγόρας

Αυτός, ο ιδιόμορφος άνδρας
ως εξίσου ωραίος με τον θεό που λατρεύει
παράστημα θαλερό και συγκρατημένο συγχρόνως
«μηδέν άγαν»

Προσωπικότητα που αδιάλειπτα υπερέχει
ευνοούμενου από τη μοίρα
ντυμένος στα λευκά όπως κάθε μυημένος
ο χρησμός των Δελφών απέκρυβε ένα πεπρωμένο
«θείος δαίμων»

Σ’ αυτόν δώρισαν οι Θεοί τόλμη
εκπληκτικά δεινή
στις μεταρσιωμένες συμφωνίες των σφαιρών
των κινουμένων γύρω αστέρων
επικεντρώνει την προσοχή
κι οριοθετεί τις σχέσεις των συνηχήσεων

Εναπόκειται να μην απογοητεύσει τους αθανάτους

Σε παρακινδυνευμένα μονοπάτια ταξιδευτής
πλόες όπου και το πνεύμα συνάμα
περιπλανήσεις έως το ακρότατο
θα συναντήσει μυστικούς, σοφούς αφανείς
έχουν επαφή με το Αόρατο

Μυστηριώδης γύρω του αύρα
ίδιον γνώρισμα καθοδηγητών
μεταφέρει ήρεμο βαθύ ενθουσιασμό
χωρίς αυτό οι άνθρωποι
δε θα είναι άξιοι να επωφεληθούν

(Βέρα Κορφιώτη, σελ. 70)



Στη Σάμο κατά το δεύτερο ήμισυ τού 6ου αιώνα κατέλαβε την εξουσία ο Πολυκράτης, αφού παραβίασε την επικρατούσα αριστοκρατική τάξη των γεωμόρων προς ίδιον όφελος και παρέμεινε στην ιστορία ως ο πιο διαβόητος από όλους τους τυράννους. Η Σάμος γνώρισε μεγάλη άνθηση, αλλά πολύ συχνά οι σχέσεις της με τούς γείτονές της δεν ήταν καλές, επειδή ο Πολυκράτης αποτελούσε έναν ιδιαιτέρως μισητό και επίφοβο παίκτη στην πολιτική σκακιέρα της ανατολικής Μεσογείου. Στα χρόνια του η Σάμος έφτασε στο απόγειο της ευημερίας της, λόγω των φιλόδοξων τακτικών που ο τύραννος εφάρμοζε στην πολιτική και στο εμπόριο. Ωφελήθηκε κυρίως η τάξη των τεχνιτών που ασχολήθηκαν με τα μεγάλα έργα κοινής ωφελείας, για τα όποια ο τύραννος διέθετε τον πλούτο που συγκέντρωνε από την πειρατεία και την κατάκτηση πολλών νησιών τού Αιγαίου. Ο αρχαίος ελληνικός κόσμος μιλούσε για τα θαυμάσια πολυκράτεια έργα, στην κατασκευή των οποίων συνέβαλαν οι αρχιτέκτονες Ροίκος και Θεόδωρος άλλά καί ό Ευπαλίνος ο Μεγαρεύς. (Βλ. I. Παπασταύρου, Αρχαία Ιστορία, σελ. 173-174)

Κι όμως, η οικονομική ακμή της Σάμου αποδείχτηκε πως δεν ευνοούσε και την αποδοχή της φιλοσοφίας. Οι ντόπιοι, ως επί το πλείστον, δεν επιδέχθηκαν ούτε τις καινοφανείς ιδέες του Πυθαγόρα ούτε τον τρόπο διδασκαλίας του. Απογοητεύτηκαν ακόμη και από την αποστροφή του προς τις δημόσιες υποθέσεις και γιατί αρνείτο να ταξιδέψει σε διπλωματικές αποστολές της πατρίδας του. Σύμφωνα πάντως με τον Ηρακλείδη τον Ποντικό (4ος αί. π.Χ.), οι Σάμιοι, «[…] λόγω της επιμειξίας των διαβόητων επί τρυφηλότητι Λυδών, είχον σφόδρα έκθηλυνθεϊ».

Ανάμεσα στα τόσα ερωτήματα που αναφύονται για τους μελετητές ως προς τον μεγάλο μύστη είναι και αυτά που αφορούν την αναχώρηση του Πυθαγόρα από τη Σάμο. Πόσο παρέμεινε εκεί και γιατί αναγκάζεται να εκπατρισθεί και πάλι για να ξεκινήσει ένα νέο περίπλου; Οι τύραννοι, που κρατούν τις άκρες του νήματος και ρυθμίζουν μυστικά ή φανερά τη ζωή των ανθρώπων, θεωρούν απειλή τους ελεύθερους ανθρώπους, γιατί ανατρέπουν τη συμβατική τάξη που επιβάλλουν με τη βία της εξουσίας. Δόθηκε μήπως κάποια κραυγαλέα αφορμή για να εγκαταλείψει το νησί του; Μήπως μια «τυχαία» πυρκαγιά που προκάλεσε η εξουσιαστική δύναμη για να αφανίσει το Ημικύκλιο, την πρώτη σχολή του Πυθαγόρα στη Σάμο, για να αφανίσει τα χειρόγραφα, να αφανίσει καθετί που αποτελούσε πυρήνα επανάστασης, που θα αποτελούσε εστία ανατροπής της εξωτερικής ισορροπίας;


Ο Πολυκράτης της Σάμου

Η Ελλάδα τιμούσε πάντα
τους ριψοκίνδυνους περιπετειώδεις άνδρας
τους ευγενείς τυχοδιώκτες
τού απρόσμενου, τού ασύλληπτου

Ωστόσο καμιά υποδοχή δεν έγινε
στον αυστηρό τυχοδιώχτη τού πνεύματος
επέστρεψε από τα πέρατα της γης
γεμάτος σοφία και ξένες ρήσεις
γεμάτος θησαύρισμα όπου η σκέψη υπερέχει

Ο Πολυκράτης δεν αντέχει καμιά εναντίωση
καμιά αλλαγή προσανατολισμού
είναι γεμάτος καχυποψία
κατέχει ανάρμοστο πλούτο
εξαναγκάζει τούς άλλους σε σιωπή

Οπωσδήποτε φιλοξενεί στιχοποιούς
χάριν αίγλης τού ονόματος του
στους αιώνες να αντηχεί

Τούς τιμητές
της ανυπέρβλητης τάξης λάτρεις
τούς αφιλοκερδείς ερευνητές τού αληθινού
δεν τους ανέχεται, τα μάλιστα τούς αποφεύγει

Για τον είρωνα τύραννο 
ο Πυθαγόρας δεν είναι παρά επικίνδυνος παρείσακτος
ένας χειραγωγός ιδεών
ικανός να ενσπείρει αλήθεια
η ένταση στο βλέμμα του
ρωτά κάθε ύπαρξη:
«Ποιος είσαι…»
Με την ίδια ένταση ρωτά τα άστρα
ρωτά τούς τυράννους
που καταστρέφουν και οικοδομούν ακατάπαυστα
ανάλογα με τις ορέξεις τους
σπαθίζοντας τούς όμοιούς τους
και κωφεύοντας μέχρι και στα βογκητά

(Βέρα Κορφιώτη, σελ. 122)


ΠΟΙΗΣΗ ΩΡΑΙΑ ΜΟΥ ΕΓΝΟΙΑ (2008)
ΜΕΡΟΣ Ι


ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΕΣ

Δε θυμόμαστε
έχουμε ήδη όλα
όσα χρειαζόμαστε
ξεχνάμε το ουσιώδες
κάποιος πρέπει να μας δείξει
να πιστέψουμε αδύνατον
τω όντι τίποτα δεν λείπει
θεμελιώδες

Εκ του μηδενός
εμφανίζεται κάποιος ασήμαντος
συνήθως ξένος
εντελώς
λογικά δεν ταιριάζει πουθενά
κάποιος τελείως περιττός
να ξαναδώσει ζωή στη γνώση
που κουβαλάμε ασύνειδα

Οι Διδάσκαλοι
εμφανίζονται αυθωρεί
χωρίς προειδοποίηση
ασημαντότητες
κοντολογίς
εμφανώς δε δίνουν
απολύτως τίποτε

Οι Διδάσκαλοι
σαν τον άνεμο τη νύχτα
δεν αφήνουν ίχνη
περνά βουίζοντας από μέσα
εν είδει μαγικού κυμβάλου
ολοκληρωτικά σε αλλάζουν
αφήνοντας τα πάντα εξωτερικά
ανάλλαγα
παρασύρουν κάθε ιδέα
τι ήσουν πριν
αποσβήνουν τη λήθη
σ’ αφήνουν αυτό που ήσουν πάντα
απ’ την αρχή


ΤΟ ΕΣΩ

Ενίοτε αποκαλύπτεται
ως κενόν
με ιδιαίτερο τρόπο
εντός
δύναται να αισθάνεται
δύναται να παρακολουθεί
αμέτοχο ως ο χώρος
ούτε επιχαίρει
ούτε πενθεί
γλυκύτητα ειρήνης εμπεριέχει
ανέμελο ως η ανοχή
ανέμελο ως η άγνοια φόβου
ή ως η άγνοια τύψεων
αμέτοχη κατανόηση γεγονότων

Έσω Σιγή
τα πέρατά της
όποιον δρόμο
κι αν ακολουθήσεις
προχωρώντας
δε θα μπορούσες να βρεις


ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Εντελώς
γεγονότα συνηθισμένα
μη ενταγμένα εμφανώς
συμβάντα έως τα άκρα
ανεπαίσθητα
μόλις έχουν επιπέσει
στου ματιού ίσως την άκρια
πρωτίστως η σημασία τους αφανής
γλιστρούν και σβήνουν
αέρινος, αξεδιάλυτος μίτος
ανάμεσα σ’ ένα βλεφάρισμα του νου
ούτε θυμόμαστε

Η διάσταση ομοιάζει
μη σιωπηλό κεραυνό
τόσο ακαριαίο ένα γεγονός
δεν μπορείς να το ακούσεις
ομοιάζει με αόρατη αστραπή
τέτοια η ένταση στιγμιαίας λάμψης
δεν μπορείς να τη δεις

Ο νους τα χάνει
ανατρέπεται η πρόσληψη
τα δεδομένα
δραματικά αδιόρατη εμπλοκή
επιτέλους τι επισυνέβη
μόλις προ ολίγου
άγνωστη πραγματικότητα
ακροθιγώς παρενέβη
όλα φαίνονται να συνεχίζουν
σχεδόν όπως πριν

Το μέλλον… πού… εκεί…
οι αποδείξεις είν’ επαρκείς;
Η αντίληψη μας
θέλει να φθάσει…
είναι ικανή;


ΑΡΑΓΕ…

Πόσο μεγάλο
να ήταν
το θάμβος
στου Πυθαγόρα το βλέμμα
όταν διαπίστωνε το δεσμό
όταν ανακάλυπτε
όταν αναγνώριζε
επιστήμη και μυστικισμός
να είναι ένα


ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

Στην αιώνια σφαίρα
ήδη σπινθηροβολεί
αγνό το Πνεύμα
ανέκαθεν εκεί
θρησκεία, ποίηση,
φιλοσοφία, επιστήμη
ήταν ένα


ΝΟΜΟΘΕΤΕΣ

Θρύλοι και μύθοι
περί τους αρχαίους Νομοθέτας
ως η ομίχλη
τυλίγει
αόρατη κουστωδία

Κι όμως από άποψη κοινωνική
μπορεί να ήταν ασήμαντοι
οι φτωχότεροι των φτωχών
αρκούντο δίχως
κανένα βιος

Κι όμως
δεν σήμαινε
ότι δεν τους ύπολήπτοντο
ότι δεν τους έπαιρναν στα σοβαρά
δεν τους προσέφεραν
τιμή
ακόμα κι όταν ανοιχτά
αποκάλυπταν σε όλους
—αδιανόητον σήμερον—
ακόμα κι όταν ευθαρσώς
έθεταν εν περιωπή
το ακατανόητο

Μέσα σε όνειρο
είχαν εμφανιστεί Θεοί
και είχαν δώσει
Νόμους


ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Είχαν γητευθεί
από τόσο παλιά
τόσοι πολλοί
κάτι τους τραβά
κι ούτε μπορούν ν’ αντισταθούν
έως τα τώρα προσπαθούν
να εκλογικεύσουν
ποιά η πηγή της γοητείας
δεν αντιλαμβάνονται
αλλάζουν το νόημα
άλλα τι είναι εκείνο που θέλγει
δίνουν μια πιο αποδεκτή ερμηνεία
άλλα τι εξακολουθεί
να ακτινοβολεί

Αποσπάσματα μιας Ποίησης
κάθε λέξη μαγική
κατέχουν δύναμη μυστική
λόγοι φιλοσόφου
σφραγίδες
δεν είναι απλώς μονάχα λέξεις
μια ή δυο να σου ψιθύριζαν στ’ αυτί
είχαν τη δύναμη να σε καθηλώσουν
επιτόπου

Αποσπάσματα μιας Ποίησης
το τραγούδι λεγόταν οίμη
κι ο δρόμος λεγόταν οίμος
εξαρχής
Ποίηση ρητά βιωματική
Ωδή του ποιητή
εντελώς ήτανε δρόμος
το ποίημά του δεν περιγράφει
απλώς
ένα ταξίδι
το κάνει να συμβεί


ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΩΣ

Ανέκαθεν
ο άνθρωπος πλασμένος
από το πλήρες και το κενό
ενστικτωδώς
στρέφεται προς το φως
αναζητά το ιδεώδες
ειδύλλιο
στρέφεται αιώνια
προς τον `Ήλιο


ΕΝΔΟΜΥΧΩΣ

Όπως οι μάντεις των χρησμών
εξ ίσου των μυστηρίων της ύπαρξης
οι ερμηνευτές
προέτειναν εν’ άλλο είδος

Γνώριζαν της ερμηνείας
το μέρος το πιο σημαντικό
δεν παρενέβαιναν

Μονάχα να παρακολουθείς
μονάχα να είσαι ικανός ν’ ακούς
αφήνεις τα πράγματα
σιωπηρώς
να αποκαλύπτουν το νόημά τους

Προφανώς
γεγονότα, αριθμοί, ημερομηνίες
ένα τέχνασμα είναι
μια προς όψιν γνωριμία
προμετωπίδες
εν ολίγοις

Ποια να κρύβεται
ενδομύχως
πραγματικότης

Δεν έχει όνομα
παρελθόν ή μέλλον
δεν έχει
όλα πού ξέρουμε
τα έχειν

Ενδομύχως
αν αφήσεις
μονάχα να σ’ αγγίξει
τίποτα πια δε θα `ναι
το ίδιο


ΕΔΡΕΥΕΙ

Ούτε στο ύψος
ούτε στο πλάτος

Η Ελευθερία
εδρεύει
μονάχα
στο βάθος

ΕΙΔΟΠΟΙΟΣ ΔΙΑΦΟΡΑ

Όταν οι Έλληνες διηγούντο
περί θεών τε κι ανθρώπων
ένιωθαν κατακόρυφα
ειδοποιό διαφορά

Καθώς οι άνθρωποι από πανικό κυριεύονταν
καθώς διέτρεχαν όλο το φάσμα συναισθημάτων
αγαλλίαση μέχρι τρόμο
οι θεοί παρέμεναν ίδιοι
αινιγματικά ολωσδιόλου ήρεμοι

Τι πιο απρόσμενα θαύματα
η πιο δραματική ένδειξη
δύναμης
τόσο εμφαντικά
δεν τόνιζαν τη διαφορά

Αναντιρρήτως οι άνθρωποι
ως ένθερμοι συναίτιοι
όλοι εμείς
μπορεί να προσπαθήσουμε
να γίνουμε καλοί
ενίοτε
μπορεί και να τα καταφέρουμε
ίσως
όμως η παραφορά
αναφανδόν μάς αφορά
η ησυχία είναι πέραν από μας

Αν σιγή τηρείς
σ’ ένα βαθμό ορατά πιο βαθύ
αγγίζεις σημείο κρίσιμο
έστω ακροθιγώς
αγγίζεις τη διαφορά

Τείνεις στο θεϊκό


ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Σε ό,τι αφορά τούς τυράννους
είναι σχεδόν ανάλλαγα
και σε ό,τι αφορά τον αμαθή λαό
ανίκανο να ελέγξει τις διαρκείς επιθυμίες του
σε ό,τι αφορά τη νωθρή άσκηση
των δήθεν δημοκρατικών προνομίων του
έτσι λοιπόν έχουν τα πράγματα

Ποιος τολμά τάχα
ν’ αποστρέφεται το σεβασμό
που περιβάλλει τον άνδρα
με τα πολλά αγαθά

Ποιος τάχα τολμά
ν’ αποστρέφεται
την απουσία ενδοιασμών
ευτελές προνόμιο της εξουσίας
καθώς οι άρχοντες κατατρύχονται
από τον πόθο της δόξας
κατατρύχονται από τον πόθο
να κατέχουν την ισχύν
τους επιτρέπει
να πράττουν τα χείριστα
ατιμωρητί
κομίζοντες ύβριν τοις θεοίς


ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

Ούτος
ως ο εξίσου ωραίος
με τον θεό που υπηρετεί
ιδιόμορφος άνδρας
παράστημα θαλερό
και συγκρατημένο συγχρόνως
«μηδέν άγαν»

Προσωπικότητα που υπερέχει αδιάλειπτα
ευνοημένης από τη μοίρα
ντυμένος στα λευκά όπως κάθε μυημένος
ο χρησμός των Δελφών
απέκρυβε ένα πεπρωμένο
εκτός συναγωνισμού
θείος δαίμων

Σ’ αυτόν που δώρισαν οι Θεοί
εκπληκτικά τόλμη δεινή
επικεντρώνει την προσοχή
στις μεταρσιωμένες συμφωνίες
των ουρανίων σφαιρών
των κινουμένων γύρω αστέρων
κι οριοθετεί τις σχέσεις συνηχήσεων

Εναπόκειται να μην απογοητεύσει
τους αθανάτους

Σε παρακινδυνευμένα μονοπάτια ταξιδευτής
όπου και το πνεύμα συνάμα
πλόες, περιπλανήσεις έως το ακρότατο
θα συναντήσει μυστικούς, σοφούς, αφανείς
έχουν επαφή με το Αόρατο

Μυστηριώδης γύρω του αύρα
ίδιον γνώρισμα καθοδηγητών
μεταφέρει ήρεμο βαθύ ενθουσιασμό
χωρίς αυτόν οι άνθρωποι
δεν είναι άξιοι να επωφεληθούν
της ανοχής των Θεών


ΓΙΑ ΠΟΙΑΝ ΑΡΕΤΗ

Καθημερινοί άνθρωποι
επιεικώς ενάρετοι
περίπου όπως εμείς
εμφανιζόμενοι έως και αφελείς
όπου δει
μετρίως άκακοι
διακηρύσσουν μετά πεποιθήσεως
και στεντόρειας φωνής
«ή αρετή δεν έχει τιμή»

Ο πλούσιος
εν τω μεταξύ
συγκατανεύει υποκριτικά
ενώ υπομειδιά
είναι ο μόνος που ξεύρει
τί κατόρθωσαν τα λεφτά
να του προσκομίσουν
από την αγορά


ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ

Θα θυμάστε ίσως
έναν άνδρα από την Κρήτη
με βαθειά μελωδική φωνή
γύρω από μια κοσμογονία

Λέγεται κοιμόταν χρόνια
σ’ ένα σπήλαιο
όταν αργότερα έγινε διάσημος
κι ερωτήθη
εξήγησε πως δάσκαλός του
ήταν τ’ όνειρο
έμαθε σε συναντήσεις με θεούς
καθώς ονειρευόταν
σε συναρτήσεις και μυήσεις με θεές
την Αλήθεια και τη Δίκη

Τεθρύληται Κυλώνειον Άγος
να θεραπεύσει την Αθήνα εκλήθη

Εν μέρει
απαιτούσε τελετουργίες, θυσίες, εξορκισμούς
η θεραπεία Επιμενίδη
επετεύχθη εν τέλει
με την εισαγωγή Δικαιοσύνης

Ακούγεται ως ιδέα αυθαίρετη
ολωσδιόλου μια εξαίρεση
δίκαιη νομοθεσία
ή θεραπεία;

Εκμυστηρεύσεις
ενός ιατρομάντη εξαγνιστή
νόμοι χρηστοί
τω όντι
θεράπευαν την πόλη

Και περί των δικών μας καιρών
τα σημεία;


ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Έτσι όπως συνονθυλεύονται
τ’ ανθρώπινα
πότε σε άμπωτη
πότε σε παλίρροια
βοήθησε με, Κύριε,
πιο πέρα απ’ το ανθρώπινο δίκιο
πιο πέρα απ την ανθρώπινη λογική
βοήθησε να παραμένω
μέσα στην επιείκεια


ΤΑ ΑΦΑΝΗ ΕΧΕΓΓΥΑ

(Για τα παιδιά μου, τον Θάνο και τη Μαρία-Αγνή)

Τα φόντα του νου
και τ’ αποθέματα της καρδιάς
αφανή εχέγγυα
διαγράφουν του πνεύματος
την ευδιάκριτη ευγένεια


ΩΣ 0Ι ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

(Στή Ζιράνα Ζατέλη)

Ποιητές, διάφανοι συγγράφεις
ως οι μυστικές διαδρομές
ως απόκρυφες υδρορροές
που μεταλαμπαδίζουν φωνές
που αναβλύζουν ψιθύρους
αξεδίψαστοι δισταγμοί
πένητες στο κατώφλι
ες αεί

Ανοιχτοί στο άπειρον
συλλέγουν
του πρώτου φωτός ευωδίες
ως οι πίδακες κραυγών
οι κατά Θεόν σαλοί
ελλοχεύουν επί δακρύων
σμιλεύουν το πιο ελάχιστο επουσιώδες
κρεμάμενοι εν ύδασι
περιφέρονται εν νεφέλαις
ως πλανόδιου φωνή παρείσακτοι

Οξυήκοοι ειδικοί
οξύνοοι λόγιοι ή κριτικοί
τους συλλαμβάνουν
δήθεν εδώ κι εκεί
σε κάποια μιλήματα εφηβείας
είτε και σε τμήματα φιλολογίας
ειδήμονες επί θεμάτων αισθημάτων
τέλος πάντων

Διάφανοι ήδη έχουν φύγει
πέραν απ’ την ανθρώπινη συνθήκη
η ονειρική τους παρουσία μονάχα
διαποτίζει την ψυχή
κάθε πρωινό
το πρώτο στο σύμπαν


ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ

Συμβολική μήτρα της Σχολής
των μυημένων περίφημος όρκος
εσώτατος ιερός χαρακτήρ

Είναι ήδη εκπληκτικό
η προσέγγιση ασύλληπτων
σχέσεων αριθμητικών
τόσο θεμελιωδών
σχεδιάζουν τα πέντε κανονικά πολύεδρα
το τετράεδρο που έδωσε την πυραμίδα
σχεδιάζουν το εξάεδρο ή κύβο
το οκτάεδρο, το δωδεκάεδρο, το εικοσάεδρο
ήδη επιχειρούν να υπολογίσουν
τη διαγώνιο τού ορθογωνίου
λύση αφηρημένη, δυναμική,
λύση αναγκαία, οικουμενική

Εξ άλλου έχουν εγγράψει
το πεντάγωνο σε κύκλο
περιεργάζονται θαυμάζουν την εικόνα
σαν αποκάλυψη θεϊκή
πεντάκτινου άστρου της θάλασσας
θα αποτελεί σημείο αναγνώρισης
μεταξύ των μυημένων
εφεξής


ΕΙΝ’ ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΜΥΗΤΟ

Ο Μύστης τρέμει
μπροστά σε όσα εναπόκεινται
στους θνητούς να διαλευκάνουν
το Σύμπαν θέτει
ακατάπαυστα ερωτήσεις
αφορούν όσα βλέπονται
αφορούν όσα φαντάζονται

Προσκαλούνται οι θνητοί
οφείλουν να βρουν απαντήσεις
στων καθρεφτών το αέναο παιχνίδι
μονάχα που δεν έχουν επιλογή
για τω ποιος είν’ ο προορισμός

Διακαώς την ευθύνη της ένδειας
της εξαθλίωσης
της ενδογενούς αταξίας
εναποθέτουν στους θεούς οι θνητοί
κατά τα καθιερωμένα
τείνουν διακαώς να μην κατανοούν
την ευθύνη των οδυνών
ευλόγως προφανώς ποθούν
αναζητούν κύριοι να καταστούν
μιας διαύγειας
ήθος που δεν παρέχεται όμως ανοικείως

Ανάγκη η προσπάθεια νι φθάνει
μέχρι της πρόκλησης το εύρος
μέχρι της πρόκλησης το ύψος
αν οι θνητοί θα δουν
των ψευδαισθήσεων το πέπλο
που οι ίδιοι γεννούν

Για τον αμύητο είν’ ένας μύθος…


Ο ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Καμιά μνεία για τιμωρία
ανάμεσα σε μια ύπαρξη
και στην επόμενη
όλα παίζονται
κάτω από τον έλεγχο
μιας αυστηρής αλληλουχίας

Οι πράξεις γεννούν πράξεις
γεννούν η μια την άλλη
ένα βέλος καρφώνει εδώ κι εκεί
τα οφθαλμοφανή
οι κόμποι σφίγγουν
ή λύνονται

Θέατρο
με μεγάλο βεληνεκές θεάματος
οι σκηνές παίζονται εναλλάξ
στο βούρκο ή στο πέταγμα
ενός άλμπατρος

Μοναδικός συγγραφέας
μοναδικός ηθοποιός
η αρχή της ζωής
τόσο άπιαστη όσο ο αέρας

Έστω
την ονομάζουν ψυχή
αλλ’ όμως θα μπορούσαμε
να την αποκαλούμε
Πνεύμα


ΠΕΡΙ ΑΡΕΤΗΣ…

Λόγος ουδείς
παρά μόνον για το συμφέρον

Και κατατρυχόμαστε
με τόσο πάθος
ν’ αποδείξουμε το δίκιο μας
σε επίπεδο ατομικιστικό
με το τι και με το πώς

Χανόμαστε σε λαβυρίνθους
ρηχού νοός
κι αποστερούμαστε το φως
παταγωδώς
που δίνει άλλες διαστάσεις των πραγμάτων
και παραμένουμε έκτος
των οραμάτων


ΙΔΙΟΜΟΡΦΗ ΠΑΡΑΔΟΞΟΛΟΓΙΑ

Το να πετάς
είναι ίσως το ύψιστο προνόμιο
εκείνο πού προέχει
ν’ αποκτήσει κανείς

Την απαράμιλλη δοκιμασία
γνωρίζει ο Άβαρις
κι ο Αριστέας επίσης
το σύνολο των Υπερβορείων
ομοίως

Συναντούν κάθε χειμώνα τον Απόλλωνα
όταν απομακρύνεται από τους Δελφούς
τρεις μήνες μόλις παραχωρεί
στον αδελφό του Διόνυσο τη θέση
αντιστοιχεί στην ίδια του την εικόνα
ανεστραμμένη

Το μεγάλο, ακτινοβόλο πέταγμά του
ο άνθρωπος δε θα οφείλει
παρά μονάχα
σε σοβαρές αυταπαρνήσεις
είναι πρωταρχικό
τεράστιο καθήκον
αυτό της ύπαρξης
αντικειμενικών μαρτύρων
φωτισμένων
ετοίμων να ακολουθήσουν
όλους τους μαιάνδρους
να εισχωρήσουν στους δαιδάλους
να τοποθετηθούν στις τροχιές
του ανεξήγητου
Διόνυσος-Απόλλωνας

Με την παράδοξη συμπληρωματικότητα
θα ευθυγραμμισθεί
όλη η ύπαρξη εκείνου
που θεωρεί εαυτόν Διδάσκαλον
και θα υλοποιήσει όλα όσα κρίνει
αυτού του ορισμού
για να είναι αντάξιος


ΕΝΑΤΕΝΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Καιρός γλυκός
το λυκαυγές διαγραφόταν
σαν μια φθαρμένη ζωγραφιά
είδα που ο αέρας κέντησε
τούτο τον κόσμο και τον άλλο
κι έδεσε ωσάν με αέρινη κλωστή
όλες τις υπάρξεις μαζί

Απόρησα μ’ έμενα
δεν μου τελειώνει
η αγάπη οριστικά

Κι απόστρεψα το πρόσωπό μου
από της μοίρας μου τα τρόπαια
Ποίηση
διεπέτασα προς Σέ
τας χείρας μου


ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΝΟΜΙΑ

Αν η ζωή μας
έχει πια μεταβληθεί
σε μια ατέρμονη προσπάθεια βελτίωσης
περισσότερα κι όλο περισσότερα
ν’ αποκτήσουμε
να ζήσουμε
να επιτύχουμε

Αν εκ των πραγμάτων όντως
ούτως έχει η βίωση
απλώς
χωρίς ούτε ίχνος μετουσίωσης
ένας ζωικός χορτασμός
άνευ εγρήγορσης
κύριο μέλημα η τροφοδοσία
αγαθά, πληροφορίες
νέα στοιχεία
το αντιστάθμισμα
στην έσω πείνα

Φιλοπόνηση όλο προς τα έξω
και τα παρόμοια
όλο πιο πέρα
κι η υπέρτατη απλότητα
το εντός έλλειμμα;

Η ύπαρξή μας ένα φορτίο
και βαραίνει επικινδύνως
ως ένας αξεδιάλυτος γρίφος
καθώς εκποιούμε
τ’ ανθρωπινά μας
προνόμια


Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Μεγεθύνει
κάτι πού ίσως δεν υπάρχει

Παρατείνει
εκείνο που έχει πάψει να υπάρχει

Εφελκύει
κάτι που ίσως θα υπάρξει

Φωνή δουλεμένη μυστικά
από μια αγαλλίαση δίχως αντικείμενο
φωνή κρατημένη συνετά
εν εφεδρεία

Μεγαλύνει
τον απειροελάχιστο ψίθυρο


ΟΛΟΝΥΚΤΙΑ

Πόσο επιβλητική
των γρύλων η απλή χορωδία
πληθώρα παρουσίες
παράγει
κάτω απ το καλοκαιρινό φεγγάρι
αθώρητες
κάνουν να χάσκει
το ουράνιο κενό
όπου μέσα του οι πλανήτες βομβούν
ως ν’ απαντούν


Η ΠΑΦΟΣ

Σαν πορευθείς πέρα απ’ τη Σαλαμίνα
κι απ της Μεσαορίας πιο πέρα τ’ αλώνια
στην άλλη άκρη αναδύεται η Πάφος
μ’ ένα δικό της Ευαγόρα
ατελέσφορα ερωτευμένο με τον ήλιο
μ’ ένα σύφλογο
ες αεί στο στήθος

Όλως ανεξήγητα σμιλεμένη
όλως δυσδιάκριτα
στις απαρχές μιας μακρινής νεότητας
ανάμεσα σε κορυφές
την περιέκλειαν βουνά
με μια εξίσου εμφανή μοναχικότητα

Ωστόσο οι υποσχέσεις των οριζόντων
έκπαλαι τη νανούριζαν δαψιλείς
κι ήταν τα κύματα που πρόβαλαν
την πιο θελξικάρδια θεά
που είχε μια επαγρύπνηση
γιό όλα τα πέριξ
και που καλλιγραφούσε
ακόμη και την τελεία
καθώς τάραζε τους κύκλους του νυσταγμού
με ρόδα και ία

Όποιος κίνησε να την εξολοθρεύσει
κατέληξε να τη φιλοτεχνεί
μ’ αυτό επ’ ουδενί
μείωνε τη ρέμβη
που προανήγγελλε το πέρασμά της
κι έκρυβε άλλες έγνοιες

Ως χρυσόφαιο φως
η Παλαίπαφος λάμπει
οι λεύκες ιστορούν ανασκαφές
σε άντρες περήφανους και βλοσυρούς
πλην ευφυείς κι ευφάνταστους
που δίχως να ταπεινωθούν
ως ανήξεροι
δίχως εύκολα δάκρυα μες στα μελτέμια
δεμένοι χεροπόδαρα
από συγκίνηση
θαυμάζουν άφωνοι
και χαϊδεύουν
κι ανατριχιάζουν
και ψιθυρίζουν μετέωροι
ψήγματα ελπίδας
την κληρονομιά του Κινύρα


ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΣ

Λάμπουσα καλλονή Βυζαντινή
αναδύεται Σιβυλλική ή Πόλις
μέσα απ’ τον υδάτινο εναγκαλισμό
Δύσης κι Ανατολής
δύο ανόμοιων αδελφών

Μορφή πού χάνεται στην αχλή των θρύλων
η ίδια η φύση της ένα μυστήριο
οι πιο παράξενοι λόγοι
οι πιο παράξενοι μύθοι
κάθε είδους εξηγήσεις
επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά

Ποια νά ήταν πραγματικά;

Προσπαθούμε να κατανοήσουμε
την ιστορία του εαυτού μας
τα ερωτήματα μάς κοιτάζουν κατάματα
αλλά εμείς ας μην κοιτάμε αλλού
οπουδήποτε αλλού

Όσα η Πόλις έχει δει
τυλίγονται στη σιωπή
διαχρονική παρουσία αλκής
εκπέμπει αθέατη ακτινοβολία
εμπεριέχει σημασία και νοήματα
ένα θάμβος αόρατης ενότητας
η άφθαρτη ομορφιά της
αναγελά μ επίγνωση τ’ ανθρώπινα

Κωνσταντινούπολή

Ωραία και πέραν των στυγερών δολοπλοκιών
Ωραία και πέραν των αιματίνων ιματίων
ως γενναιόφρων, αναδίνει θεϊκή μαρμαρυγή
το κάλλος της εκτυφλωτικό διά μέσου αιώνων
το κάλλος της οικουμενικό ως το Θείον
μοιάζει ν’ αποτελεί εμπόδιο
στο να καταλάβουμε ποια είναι

Αλλ’ η Πόλις ανήκει σε μια άλλη διάσταση
ο λόγος της είναι η σιωπή
όπως ένας χρησμός
κι όταν δεν κατανοείς
το χαμόγελό της μοιάζει με θλίψη
επιτέλους τη συναντάς
και την αποκαλείς
Θεά

Στέκει στο βάθος
Βασιλεύουσα
κι αναμένει να μας υποδεχτεί
καλοσυνάτα


ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΗ ΒΑΡΣΟΒΙΑ

Σκηνικό εξόχως ποιητικό
αλέες ένθεν κι ένθεν να χρυσίζουν
κάθε που πέφτουν ακτίνες ήλιου
και με τη μαρμαρυγή των κίτρινων φύλλων καταγής

Κι αν λάχει να `σαι ποιητής γίνεσαι της Βαρσοβίας ένας ένοικος
που σε προσμένει στη μικρή πλατεία ο Κοπέρνικος
μαζί με τη λύση για την περιστροφή της γης
ωστόσο η δίνη της Ποίησης κυριαρχεί

Κάπου εκεί στο μικρό παλάτι του πάρκου
το τριγυρισμένο με τους πολύχρωμους τάπητες
τα φθινοπωρινά φύλλα
με τις θεόρατες καστανιές
να πλαισιώνουν τις μελαγχολίες τού Σοπέν
τα ποιήματα σαν ασημένια άστρα καταμεσήμερα
σμίγουν με τα θροΐσματα των φύλλων
ως να ήταν των κυμάτων ένας φλοίσβος

Ανάμεσα σε ροζ βαλανιδιές ανθίζουν ποιήματα
το καθένα σε μια άλλη γλώσσα
σαν αρωματικά σπιθίσματα
ένα μωσαϊκό ρυθμών
μετρικά σχήματα λεπτά
άλλοτε πιο πολύπλοκα
να συγκροτούν την ίδια την καρδιά του στίχου
που κτυπά μέσα σε μια πόλη διάτρητη
μια πόλη που η σκουριά του χρόνου κι η σκουριά του τρόμου
δεν μπόρεσαν να αυλακώσουν
που αψήφησε την απύθμενη δίνη του σκότους

Τώρα είναι η ώρα που αναπνέεις
Με μόνη τη διαίσθηση
Καθώς η Ποίηση περνά
Κάτω απ’ την έλξη της πτύχωσης
Πάντα νέα, άπιαστη
λυγερή, νευρώδης
με περπατησιά ίδιας θεάς προς το αιώνιο έαρ
με άρωμα που δε χάνεται, δε σβήνει

Ποιος δρόμος
Ποίος τρόπος οπτασίας
ποιό το ταξίδι
για τα επέκεινα;

Ποίηση, ωραία μου έγνοια


Ο ΟΠΙΣΩ


Πείτε στον τρόμο να κατέβει
από το άτι του
ότι θα λείψω
δεν μπορεί πια
να με σύρει στο κρεβάτι του
έχω ανασύρει το προσωπείο που φορούσε
αποξηράθηκαν οι κάκτοι
στο τοπίο που αλυχτούσε
οι ασπάλαθοι απέμειναν χωρίς αγκάθι
η εποχή του έχει λήξει
την κατάπιε αμετάκλητα η πλήξη

Δάκρυα, μετέωρες, δειλές χειρονομίες
ίσως μένουν
μένει κι εκείνη η ασάφεια
η στέρηση η μη εντελής
η ματαίωση εν τέλει
είναι πράγματα που μάς θέλουν να τα κάνουμε
χωρίς να ξέρουμε γιατί

Ευσυγκίνητη που είναι σήμερα η θάλασσα
αφουγκράστηκε ήρεμο φλοίσβο
η ευμένεια
οδεύει να ελλιμενισθεί


ΜΕΡΟΣ ΙΙ
ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΥΝΕΙΑ

Κερύνεια, μαντεύω
αόρατο στους άλλους χάος να σε τύλιξε
την ώρα της αφηνιασμένης επιδρομής
είναι πικρό
μαντεύω καλπασμούς τη χαραυγή
μάθε, το βρίσκω πιθανόν
η ζωή καθημέραν να επανέρχεται
σχεδόν σε αναγνωρίσιμες διαστάσεις

Με θλίβει να σε ανακαλώ γενναιόδωρη
αυτάρκη
απαράλλακτα όμορφη
όμοια ένα χτυποκάρδι
και οι επισκέψεις σου αραιές, διακριτικές
αλλά οι ευωδίες σου ανυποχώρητες
ανείπωτα ευφραντικές

Ναι τούς έθελγε και ο ερωτισμός σου
ή μήπως ήταν όλα ειρωνικά;

Αλλά τι χρείαν έχεις εγκωμίων

Όμως θαρρείς απολησμονώ
τα όμορφα μάτια των Αγίων
θεωρούν ανέκαθεν
μια δύναμη που σε συντρίβει
τα μάτια των εικονισμάτων
με το απεριόριστο μακρόθυμο βλέμμα
παρακολουθούν το απρόσμενο
ασκίαστα από έγνοιες, οδυρμούς
δεν εξαλείφουν το αναπάντεχο

Παρασύρομαι και μακρηγορώ
να ξέρεις πως μαζί σου υπομονεύω
μικρή η ζωή μας με μεσούρανους καημούς
μην συλλογίζεσαι τις πικρές σου πίκρες
κατέχεις πια το γεγονός της αθανασίας
μην αναφέρεσαι σ’ αυτές
μα τι λες τώρα
να σου εξηγήσω

Ώ, μην μου πεις είσαι τόσο όμορφη
σαν ένα κοπάδι πουλιά
με κείνο το έκπαγλο βαθυκόκκινο χρώμα
ίδιο χειμωνιάτικο μέλι
νομίζεις πως υπεκφεύγω
έτυχε να τα έχω πιο πρόσφατα

Κερύνεια, τύπτομαι
με τη δική σου ρίμα
μοιραίνω κι επικλώθω
το βουνό πενθηφορεί με γυμνά κλαδιά
στο σχήμα του ιχνεύονται πάνυ αντρειωμένοι
μαντάτεψαν αρετή, στερνή συγκομιδή

Περιεργώ, ανοίκειοι αλλότριοι
να ριζώσουν σ’ ένα βράχο, σε μια θίνη
και πώς άραγε;
Αγνώριστον
αλλά και επί ποιου όρου;

Λάβε μόνο τόσο. Όχι πλέον
πέμψε τους πια, κοντεύει μεσονύκτι
έχουν σβήσει οι λύχνοι
Εμείς θα παραμένουμε επ’ αόριστον
ως ένδειξη όρκου


ΑΠΑΡΑΜΙΛΛΗ ΑΦΗΓΗΣΗ

Αργά με γοητεία απαράμιλλης αφήγησης
ξετυλίγει η ζωή
τα νήματα του μύθου της
ώστε ν’ αφηνόμαστε
γενναία και μάταια
να πολεμούμε τ’ αμετάκλητα

Κι είναι βεβαίως μια εξήγηση
για το εγχείρημα
μολονότι συχνά με ξένιζε
ως επιχείρημα

Ακόμη κι η απουσία διαφάνειας
κι η ενδεχόμενη απουσία
αλληλουχίας
είναι καθόλα θεμιτά για τη ζωή

Ώστε κανείς
μην καταλάβει πού οδηγείται
και τρομάξει
και παραιτηθεί


Η ΠΑΡΟΔΙΚΟΤΗΤΑ

Δε διαθέτει
παρά κρίση ψευδή
δεν μπορεί να κυβερνηθεί
απ’ τη λογική


Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΣΟΥ

Παράβλεπα το πεπρωμένο
το αρχαιότερο αίνιγμα
και αγνοούσα

Τη στιγμή που τα γεγονότα
με δικαίωναν
εγώ πονούσα
και μ’ ένα γέλιο
χωρίς χαρά
είχα συνθλίβει
γιατί ήσουν ηττημένος
εσύ


ΑΦΟΥ ΜΑΘΕΙΣ

Το παράπονο
είναι προέκταση αγάπης
δεν το χαρίζεις
όπου λάχει


ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΛΟΜΟΥ

Το δροσάτο ύστερο αστέρι
της αυγής
που θέσπισε να προμηνύει
καθαρότατον ήλιον
πού θέσπισε να παραστέκει
μην ξεστρατίσει ο νους
σε ρύμες κι αγυιές
στενού λογισμού
μην ολισθήσει
σε στοχασμούς μηδαμινούς


ΑΛΚΜΕΩΝ Ο ΠΕΙΡΙΘΟΥ

Αυτό που κάνει τους ανθρώπους
να πεθαίνουν
ο Αλκμέων βεβαιώνει ευθέως
είναι επειδή
είν’ ανίκανοι
να ενώσουν την αρχή
με το τέλος


ΜΑΗ ΜΗΝΑ ΣΤΗ ΛΕΜΕΣΟ

Πόσο μ’ αρέσει
να περπατώ ξυπόλυτη
σαν ένα χαμίνι
στην ακροθαλασσιά
πλάι στο Δημόσιο Κήπο
αναζητώντας ίχνος
αν έχει ξεμείνει
ελπίδας στον κόσμο
να περιεργάζομαι στον αφρό
τη γιρλάντα

Οι ερωτικοί μένουν απαρηγόρητοι
πάντα

Αθώα κι η θάλασσα
χωρίς κανένα αίσθημα εκδίκησης
πολυτελής και ενδεής
ωσάν η ποίηση

Η απομυθοποίηση συμβαίνει
κάθε μου βήμα
καθώς το μικρό κοπάδι αθερίνας
μπαινοβγαίνει μες στο κύμα


ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΛΕΜΕΣΙΑΝΟ

Κι έσβηνε το δειλινό
ροζ-μωβ η θάλασσα
ροζ-μωβ ο ουρανός
κι ανάμεσα τους
ολόγιομο κι ολόχλωμο
ένα φεγγάρι αιωρούμενο
μόλις μετέωρο
ξεκρέμαστο
σχεδόν
να με κοιτά εκστατικά

Χαράματα τ’ άλλο πρωί
ολόγιομο κι ολόχλωμο
παράστεκε μες στην αυγή
μιαν ασημένια «καλημέρα»
να μου πει


ΕΠΙ ΛΕΞΕΙ

Προφανώς
θεός πού επιλέγει
εντελώς
και δεν είναι
Θεός


ΕΥΦΥΗΣ

Πάει να πει
να μεταλλάσσεις τις γνώσεις
σε αρετή


Η ΒΕΡΟΝΙΚΑ

(Για την εγγονή μου Βερόνικα)

Είναι ένα χελιδόνι
με ολόξανθα μαλλιά
φεύγει, έρχεται, ζυγώνει
και πετά ξανά μακριά

Έχει ολάνθιστη καρδιά
σαν της Άνοιξης περβόλι
κι η ματιά σπιθοβολά
ηλιαχτίδα πα’ στο χιόνι

Χελιδονάκι μου, Βερόνικα,
είσαι μια έμπνευση
μες’ στον αέρα
που δεν πιάνεται
είσαι ένας στίχος
στον αιθέρα
που δε γράφεται

Χελιδονάκι μου, Βερόνικα,
με τα φτερά σου τ’ ανοιγμένα
ταξιδεύεις στα όνειρα
μερόνυχτα
και μαζί σου παίρνεις
κι εμένα


ΤΟ ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ

( Για τον εγγονό μου Χάρη)

Νωρίς το δειλινό
κατέφθασε τόσο γλυκός
όσο μπορεί να είν’ ένας γιος
μόλις ν’ αγγίζει δυο χρόνων

Στον κήπο οι βουκεμβίλιες
πετάξαν τρυφερά κλαδιά
κι ανέμιζαν χαμόγελα χαράς

Γραμμή ένας στρατός τα μυρμηγκάκια
γέμισαν τους εξώστες της βεράντας
μην χάσουν ούτε μια πράξη
απ’ την παράσταση «το θαύμα»

Και το μικρό γατί
τρίβεται απάνω στο παιδί
που άργησε
παραπονιάρικα ρωτά, γιατί

Στα σύρματα, πρώτη σειρά
κάθισαν σπουργιτάκια
στο κελάδημα τ’ αγοριού
κάθε φορά φτεροκοπούν

Κι η θάλασσα στο βάθος
τη βλέπεις που κρυφοκοιτάζει
μην τύχει και δε φτάσει
στο εγγονάκι ένα χάδι
πού στέλνει με τον δροσερό της μπάτη


ΠΟΥ ΠΟΡΕΥΘΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ ΠΟΙΗΣΗ (1999)

Ο ΠΛΑΝΗΣ

Άλλοτε πένης
κι άλλοτε άρχοντας
πλανεύεται
από τα παράξενα
έως και τα υπέροχα
εντός του σέρνει
θωπευτικό μονόλογο

Αλλά ο Έρως
είναι πρωτίστως φιλόσοφος
και η ψυχή
η αγαπημένη
εξαρχής


ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ;

Την κάθε λέξη
που συνέλεξα με προσοχή
που με στοργή σμίλεψα
μες στην ψυχή
για να συνθέσει
γραμμή τη γραμμή
κάθε στροφή
η ζωή αυθαίρετα
την έχει ανατρέψει

Κι αναρωτώ
ποιά απ τις δυο
είναι η ποίηση
και ποια η αντιποίηση

Η ΣΙΩΠΗ

Η σιωπή παρουσιάστηκε
ανέβηκε ψηλά
γράφοντας οχτάρια
στον αέρα
πετώντας κατέβηκε ξανά

Ένα φιλί διάφανο
σαν κρύσταλλο
κρατούσε στο στόμα

Την παρακολουθούσα
νοερώς
ήταν η σιωπή του απογεύματος
στολισμένη με δανδέλες
από φως


ΟΙ ΕΛΠΙΔΕΣ

Οι ελπίδες πού συντρόφεψαν
χειμωνιάτικες σελίδες
και με τη γλυκιά τους θαλπωρή
απάλυναν τις εντυπώσεις
στην ψυχή
κι έπειτα εναποθέτοντας
μύρα ευγένειας στο προσκεφάλι
έφευγαν αγάλι αγάλι
στις μύτες των ποδιών
έτσι όπως εγκαταλείπουμε
το δωμάτιο του ασθενή
λίγο πριν ο ήλιος βγει


ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ

Δεν αποκρύβεται το γεγονός
ότι μπορείς
με τρόπους χίλιους δυο
να με πληγώσεις στη στιγμή
και να θριαμβεύσεις
ανάμεσα στα γεγονότα
νικητής

Κι εγώ μετέωρη στο κενό
μ όλα εκείνα τα διαβήματα
που έχω υπόψη μου
για να προβώ
που μένουν πάντα
σκιώδη επινοήματα
στο μυαλό

Κι εγώ το μόνο
που τελικά μπορώ
να κατορθώσω
είν’ ένα ποίημα
στον αέρα να καρφώσω



ΤΗΝ ΕΙΡΩΝΕΙΑ

Και δεν είχα άλλο τ