Εκείνη την άνοιξη
το άυλο σώμα δεν κατέβηκε
στα πρόσωπα των γηγενών
άφησε το διάστικτο μήνυμα στη θάλασσα
έτσι τις νύχτες ανεβαίνει
απ’ το ακρωτήριο η Σαπφώ
κρατά το μήλο τού παιδιού και το μοιράζει

στην εξώθυρα χαϊδεύει ή γριά το τραύμα
κι ό φλοίσβος το νήμα της μουσκεύει

«Είσαι θεά ή άγγελος;
στο κάτω φως πού ορκίζεσαι με βλέπεις;»

τα εξαγνισμένα χέρια
δε μιλούν

μετρά κι ή γριά:
οχτώ σταγόνες αίμα η ψυχή.