Άγγελοι σέρνουν το βράχο
με το αλέτρι του πόνου

στο αναφιλητό της νύχτας
οι εκατόμβες της σελήνης καρφώνουν τα μάτια
πυρώνουν τα πέλματα

άπειρα είδη απειλούν
τραβώντας τη δυστυχία από τα δάχτυλα

κάθε πυρετός
στο λυκόφως του ταξιδεύει…

Κι έτσι όπως άπλωνε ο καπνός
άνοιγε τη φθονερή καταπακτή του ο ύπνος
στη σιγουριά των ένθεων βουτούσε
η πεμπτουσία των πουλιών
και βύζαιναν οι μέλισσες θυμάρι
ύστερα πατούσαν οι νεκροί
εκεί που φύτρωναν
γλυφίδες κι άσπρα μάρμαρα

χαλίκια αιώνων σπαρτά
στην άγια μήτρα

(Χρειάζομαι ένα σάβανο για τους αμαρτωλούς
στίχους
να διακινήσω
ό,τι πριν και μετά

τη σιωπή ή το λόγο

Τα όνειρα μου στέγνωσαν τα μάτια)

Και πάγωσαν οι ηλικίες των θεών
στο εντελώς
και στο επίθετο:
η μύγα
επιτίθεται στο τζάμι
χτυπούν τις πέτρες
κάποιος
επιτέλους πλησιάζει

— Ή καλοσύνη σου
περαστική λαγνεία
όταν τελειώσει ή περιπλάνηση
πανηγυριώτη χορευτή
στο θηλυκό σου χέρι

ίσως
ίσως
ό λόγος λειψυδρία εγκυμονεί

οι Κυριακές που επικίνδυνα χαμήλωσαν
σιωπούν

Κι είναι ένας δρόμος μ’ οριζόντια κενά
Ιθάκη υποβρύχια
μοιράζει
γάλα συκιάς
σε τεφροδόχους και κλεψύδρες

ερημιά και λάσπη
στα πλακόστρωτα

από μια πόρτα
συμμαχεί η Ελευθερία

(Έλκος της μνήμης μου
που έθαψες τα βλέφαρα του νάρκισσου
στον πειρασμό του βάτου
χύσε
το αίμα της Άρνισσας
σε βόρειους μαστούς

σφάγιο χορού
στη δίνη του βάλτου
ανοίγω συρματόπλεγμα και χτυπώ
τα μελανά οστά
των ελαιώνων

είμαι νότιος
και θέλουν ήλιο τα όνειρά μου)

γι’ αυτό λοιπόν
μην καταριέσαι
τα κίτρινα φύλλα μου
την επάρατη έξη του δέντρου
τους βρυχηθμούς
της μνήμης

στα παράθυρα
ο εωσφόρος
ιθαγενής του πόνου
φυτρώνει
στις ρωγμές
της νύχτας.
Η