Όλοι τη βλέπαν σκεπτική
και έκριναν πως έφταιγε
η βοή του κόσμου.
Μα εκείνη τίποτα δεν άκουγε
μονάχα στο μυαλό της
μια σκέψη τριγυρνούσε:
κακώς πως άφησε
την πόλη της Αθήνας
με τις σχολές
τις συζητήσεις
και το άγιο φως.
Κακώς.

Πού να βρει τώρα θυμιάματα
από φρούτα ευωδιαστά
πού να βρει αγάλματα θεών
με ωραίες κνήμες και λαγόνια;

Κακώς άφησε πίσω την Αθήνα.
Τώρα θα σκύβει στους σταυρούς
και θα προσεύχεται.
Και προπαντός μην ξεχαστεί
κι αφήσει έκθετες τις φτέρνες της
μην και φανεί
που είναι απόγονος αυτή
του Αχιλλέα.