Είναι τα κενά ένα δελτίο σιωπής
μία παρένθεση
στο σεβασμό αυτών που υψιπετούν
αόριστο διάνυσμα και χτύπος
όπως το μέγεθος του ουρανού
η οιμωγή και το παράθυρο του ξεχασμένου.

απόψε
κι αν μετρηθείς με το ζυγό ή τη στάχτη
θα σε κουρσέψουν τα παράσιτα του χτες
χρώματα κι αειθαλή αετώματα
στο λίκνο που μεγάλωσες:
δεν έτρεξες δεν πάλεψες
έχασες μ’ ένα λόγο –
τραβά ο αρκουδιάρης το χαλκά
και στ’ όνειρό σου περπατά ο Παλαιολόγος

– ήτανε όμορφες οι νύχτες εκεί –

κάθε φορά πού ό λίβας έσερνε το ήθος της έρημου
πυρακτωμένη η ελιά έγερνε
τόσο βαθιά που έβλεπες το αίμα,
τις δράκαινες,
τούς σταυραετούς,
τις λυγερές φελάχες να δροσίζουν τον Σιμούν και τη Μαρία

– ήτανε όμορφα εκεί –

ως την πυρίτιδα έφταναν τα σύνορα
δεν είχε, όπως δεν έχει έδαφος
απόψε.