Μιλάς για την κατάσταση του κόσμου.
Εύγε. Το θέμα είναι ποιος ακούει.

Δύσκολο να τους βρεις, να τους μιλήσεις
είναι μονίμως μεταμφιεσμένοι.

Οι σκέψεις τους μυρίζουν ναφθαλίνη.

Κείνο το Σάββατο δεν ήρθες – κι ήμουν
μόνος μου σαν την άδικη κατάρα
μόνος μου μέσα μου, μόνος στο δρόμο,
και σο μεγάλο καφενείο που ήταν
γεμάτο, μόνος ώσπου έκλεισε.

Η πιο απατηλή ελπίδα: Η έξη.

Πέντε ποτάμια πέρασαν και πάνε
κι εσύ κρατιέσαι από ένα όνομα.