Πάνω στ’ ώριμο στήθος σου
που απ’ τον ίμερο τρέμει,
και που γερά το δείρανε
των ερώτων οι ανέμοι,

πάνω στ’ ώριμο στήθος σου
που πλατύ φέγγει μπρος μου,
μ’ όλα μαζί τ’ απόκοτα
του ανονείρευτου κόσμου,

που φαντάζει σα ρόδινο
χαρτί, γι’ αγάπης γράμμα,
σα μετώπη μαρμάρινη
στου κορμιού σου το θάμα,

πάνω στ’ ώριμο στήθος σου
-ω πιο πολύ από Μούσα -
τεχνίτης πολυστέναχτος
πριν χαθώ, να μπορούσα

σε φαρμάκι χρυσάχτιδο,
τα χείλη μου αφού βάψω,
με φιλήματα πύρινα,
τον ύμνο σου να γράψω.