Ὠκεανὸν καλέω, πατέρ’ ἄφθιτον, αἰὲν ἐόντα,
ἀθανάτων τε θεῶν γένεσιν θνητῶν τ’ ἀνθρώπων,
ὃς περικυμαίνει γαίης περιτέρμονα κύκλον
ἐξ οὗπερ πάντες ποταμοὶ καὶ πᾶσα θάλασσα
καὶ χθόνιοι γαίης πηγόρρυτοι ἰκμάδες ἁγναί.
Κλῦθι, μάκαρ, πολύολβε, θεῶν ἅγνισμα μέγιστον,
τέρμα φίλον γαίης, ἀρχὴ πόλου, ὑγροκέλευθε,
ἔλθοις εὐμενέων μύσταις κεχαρημένος αἰεί.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ
Τον Ωκεανόν προσκαλώ, τον αθάνατον
πατέρα, τον πάντοτε υπάρχοντα,
την αρχήν των αθανάτων θεών και των θνητών
ανθρώπων ο οποίος κυματίζει γύρω από την γην που την
περικυκλώνει. Από αυτόν προέρχονται όλοι οι ποταμοί και όλη
η θάλασσα και αι αγναί υποχθόνιοι ικμάδες της γης που
ρέουν από τις πηγές. Άκουσε με, ω μακάριε, που παρέχεις πολλήν ευτυχίαν και είσαι το
μεγαλύτερον εξαγνιστικόν μέσον των θεών, το αγαπητόν τέρμα της γης η αρχή του
πόλου συ που έχεις ως δρόμο τα νερά. Είθε να έλθεις με ευμένειαν παρέχων πάντοτε την
χάριν σου εις τους μύστας.