Διανυκτερεύω. Άδειες πλατείες. δρόμοι έρημοι,
γήπεδα, οξειδωμένοι από βροχή σταθμοί, λιμάνια
χαμένα στην αχλή του αποχαιρετισμού.
Πού πάω, τι γυρεύω, έτσι βαδίζοντας ανάμεσα
στην πυκνή καταραμένη βλάστηση των μπλουζ,
σ’ ένα ανορθόδοξο σαφάρι, κι ύστερα σπαραχτικά
βουλιάζοντας σ’ αυτή την πανάρχαια πολυθρόνα
που λικνίζει τους νεκρούς της, νεκρός κι εγώ,
περαστικός, αζήτητος, λευκός.

Για μιαν ελευθερία ένα σώμα, κορμί ζεστό
την ώρα που γέρνει σ’ άλλο σώμα, την ώρα που
στραγγίζει απελπισία και λιγοστεύει η μοναξιά
του ανθρώπου, εκεί που παραμονεύει ο κίνδυνος,
που κλείνει πονηρά το μάτι και χαμογελά η απώλεια.
Μια πράξη απόγνωσης τίποτα περισσότερο,
πείνα όχι έρωτας, μούδιασμα όχι χάδι, ουρλιαχτό
ανάγκη, δίχτυ σχισμένο, τρυφερότητα, κάτι άγριο
να ψάχνω να με ψάχνεις. Απόκληροι. Παράφοροι.
Ρημαγμένοι. Ετοιμόρροποι. Ανέφικτοι κι οι δύο.

Όχι, δεν έκλεισα πίσω μου την πόρτα. Πράξη
απόγνωσης είπα, τίποτα περισσότερο, κι έφυγα.
Το γνώριζα το ανέφικτο. Το μύριζα. Λυγμός είναι,
συνεχιζόμενος πνιγμός. Νύχτα που ξερνάει
όσα βαστούμε και καίει τα ξημερώματα
ό,τι απόμεινε. Ασάλευτη. Αδυσώπητη. Σκληρή

Μετράω αποτσίγαρα ερώτων εφήμερων.
Σφραγίζω με μελάνι όλα τα νυχτερινά
τυπογραφεία της ψυχής. Παιδιά πλημμυρισμένος
ταξιδεύω. Επιβάτης και μηχανοδηγός ενός τρένου
που το βαγόνι του διασχίζει τους συρμούς
του εικονικού σας κόσμου, στρέφω στο τζάμι
το κεφάλι μου, δε με βλέπετε, σας βλέπω.
Αιχμάλωτος της δικής μου ενδοχώρας,
εραστής της αθωότητας, αφοπλισμένος,
σκόρπιος, αταξινόμητος, διασκορπισμένος.
Δε ζω. ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΩ.