Όλα έδειχναν να μας δέχονται ευτυχώς με απορία. Έστω οι ποιητές αυτοί οι ξένοι, έλεγαν πως μας λατρεύουν αν και μάλλον αυστηρά. Αισθάνομαι τώρα να κινδυνεύω κι αισθάνομαι τώρα αυτή τους την αυστηρότητα σαν κάποιο ον που με γυροφέρνει. Από παντού ένα σύμπλεγμα, μια πληροφορία. Ω ψυχή μου απότομη που τίποτα δεν υπονοείς και πόσο αυτό άγριο μυστήριο είναι. Ω τενεκεδάκι μου γεμάτο σκουριά κάνε κάτι για τα χέρια μου που απομακρύνονται. Έχω μεταμορφωθεί. Ταπεινωμένα πλακάκια, ρούχα διασκορπισμένα. Βρίσκω την παρηγοριά και την αδιαθεσία χωρίς να το καταλαβαίνω. Σε περίπτωση σεισμού το πουκάμισό μου θα `ναι ήδη λεκιασμένο και μια ολόκληρη ζωή θα βρεθεί σκασμένη και στην ίδια στάση: να φωνάζει και να λέει πως δε θα σταματήσουμε ακόμα κι αν μας πέσει το ταβάνι στο κεφάλι. Αγάπα εσύ που μισείς. Ξύπνα πρωί και πάμε πάλι, κατά μήκος του δρόμου φυσώντας ένα δαχτυλίδι καπνού τιποτένια γραμμένο. Μες στη σιωπή έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Αν είχα τριαντάφυλλα, αν είχα κήπο, θα άνθιζαν αόρατα πλάσματα. Θα μου έδιναν έναν κάποιο λόγο για στενοχώρια και μετά για βοήθεια στη στενοχώρια. Ο σεισμός θα περάσει αφήνοντας απαρηγόρητα μακάρια ψοφίμια πάνω σε πρόσωπα που συζητούν δίχως έκφραση. Η πραγματικότητα είναι ένα ξενοδοχείο με συνεχόμενη βουή. Είναι τσουβάλι που περιέχει τα κόκκαλα και τις βρισιές όλων όσων έχουν αυτή την ανάγκη: να γίνουν άντρες, να γίνουν γυναίκες.

Υπάρχουν οι λεγόμενες ιδιαίτερες μανίες. Η συνενοχή του να κάνεις πυρετό μαζί μου τόσο έντονα λες και κρατάς όλο το καλοκαίρι. Χρωστάμε μιαν εξήγηση. Η θερμοκρασία δεν το κάνει για μας κι αυτό το φιλί δεν το κάνει για μας. Φωνή είναι η φωνή μας τυπώνοντας αφίσες. Πρέπει να σε σκεφτώ αγάπη μου, πρέπει να σε σκέφτομαι. Να `χω αυτή τη μεριά του τοίχου δικιά σου, να σε αναγκάζω να χτυπάς το κουδούνι με αρθρώσεις ρευματικές και να σε υποδέχομαι με άδεια μπουκάλια μπύρας. Και ποια μπράτσα σε είχαν αγαπήσει και ποια έρημος σε είχε δεχτεί και ποια αϋπνία έγινε αμετάκλητα απασχολημένη χωρίς κανείς να μπορεί να τη διακόψει. Πρέπει να σε σκεφτώ αγάπη μου. Και από την πόρτα και από το σημείο που βγάζεις τα παπούτσια σου πρέπει να σε σκέφτομαι. Πρέπει να σκέφτομαι πως τα μαλλιά σου μεγαλώνουν γρήγορα λόγω έλλειψης ύπνου. Κλείσε την πόρτα αθόρυβα, άραγε θα ξαναβρεθούμε; Απροσδιοριστία. Έλλειψη πίστης. Μια νέα εξουσία ταυτόχρονη, γεμάτη φραγμένες αρτηρίες και αιφνιδιασμούς.

Όμως εγώ σ’ έχω μες στην κοιλιά μου

κι ο παράδεισος κλείνεται για άλλο ένα βράδυ.

Αδυσώπητα με ξυπνούν χαράματα οι βελόνες και τα προνόμια, η ταχύτητα των διακοσίων χιλιομέτρων, η ασυγκράτητη πείνα, η ομαδική τρέλα.

Και σε μεταλαβαίνω και λέω θαύμα, πιστεύω, δεν πιστεύω.

Ω ψυχή μου! όλοι γεννιούνται, πάνω σε μια σούστα κι οι γυναίκες μοιάζουν να μην το ξέρουν. Οι γυναίκες σκάβουν πηγάδια, ακούνε όπερα, φλέγονται χωρίς να θυμώνουν. Η κούρασή τους γυρίζει κάθε που βραδιάζει. Γυρίζει παντού σ’ όλη τη γη κουλουριασμένη και δίνει γροθιές να εξιλεωθεί. Ξημερώνει φλογερά λόγια. Μας ερεθίζουν οι γροθιές. Οι γυναίκες πετούν πια με σκουπόξυλα γεμάτες εγκυμοσύνη. Φλογερά λόγια σκληρά σαν την πείνα. Ερωτόλογα. Τα μάτια πετάγονται έξω αφήνοντας τα υπόλοιπα όργανα να σαπίζουν. Πρέπει να μας εξετάσουν άλλοι γιατροί. Να κοντύνουμε και να μαζέψουμε τόσο που να μας φύγουν τα σπλάχνα. Να επιθυμήσουμε ένα σωρό αχρείαστα πράγματα. Ένα σαραβαλάκι είναι γεμάτο ζωή. Ο χρόνος που διαθέτουμε είναι ο χρόνος που προσπαθείς να αφανίσεις. Μην τεμπελιάζεις. Το άπειρο που μας πρέπει να αντικρίσουμε υπάρχει σε μια και μόνο μορφή. Θέλουμε τα αναδρομικά της ζωής.

Τη στιγμή που νυχτώνει, μην εξαντληθείς.

Υπάρχει η μοναδική σου τύχη, η ομίχλη είναι γυμνή

κι εσύ ντυμένος στα μαύρα.