Κι άξαφνα μια ανησυχία μην πάθεις κάτι
μη λείψεις μη φύγεις ξαφνικά γιατί είσαι
όλα τα γράμματα λέξεις κι αποσιωπητικά το λίγο
το πολύ και ό,τι περισσεύει η φωτιά και το νερό
που τη σβήνει ναι είσαι όλα ακτή και θάλασσα
η ίδια η ελπίδα που χαρτοπαίζει ανακατώνοντας
αδέξια τα τραπουλόχαρτα της κάθε μέρας τόσες
μέρες τόσα χρόνια το ίδιο το σάστισμα όταν
νυχτώνει κι αργείς και δεν ξέρω που είσαι
και ποια αιχμαλωσία ετοιμόρροπη κατεδαφίζεις
και πόσο αδιάφορα και τρύπια είναι τα σκοτάδια μου
χωρίς εσένα και ορφανές οι υποσχέσεις στάχτες
και ερείπια
Κι άξαφνα μια αγωνία μην πάθεις κάτι μην λείψεις
ξαφνικά μην φύγεις με σκοτεινιάζει και γαβγίζει
μέσα μου σαν λυσσασμένος σκύλος που τρελαίνεται
και τότε τρέχω τρέχω να ξεφύγω και φτάνω
σε κάτι παιδικά χαλάσματα και κρύβομαι
ανάμεσα στις κουκουβάγιες –να τη μία αλλάζει
θέσεις εδώ κι εκεί πάνω στη μάντρα –κι εγώ
πάνω σε φύλλα κίτρινα που γίνονται γρανάζια
σκόνης και σιωπής
Κι όταν σε βλέπω να σου χαρίσω θέλω πάντα
αυτή τη μικρή γέφυρα ένα κόκκινο χειροποίητο
λουλούδι από το αίμα μου να ρίχνεις πάνω
απ’ τα δύσκολα και να περνάς άγγελος καλός
να γίνομαι μόνο για σένα γιατί ο ουρανός σου
είναι το σπίτι μου και το κατώφλι του εκεί που
η κάθε πράξη μου ξεπλένει απ’ τα πόδια της τη λάσπη