Τι θα `κανα δίχως αυτό τον κόσμο δίχως πρόσωπο και δίχως απορίες
Όπου το Είναι διαρκεί μόνο για μια στιγμή κι όπου η κάθε μια στιγμή
Χύνει στη λήθη στο κενό το γεγονός ότι υπήρξα
Δίχως αυτό το κύμα όπου στο τέλος
Σώμα και σκιά μαζί καταποντίζονται
Τι θα `κανα δίχως εκείνη τη σιωπή που ψιθυρίζοντας βγαίνει από τα έγκατα
Ασθμαίνοντας και οργισμένη ζητά αγάπη και βοήθεια
Δίχως τον ουρανό εκείνο που υψώνεται
Πάνω από τη σκόνη των ίδιων του των ναυαγίων
τι θα `κανα θα έκανα ό,τι και χθες ό,τι και σήμερα
κοιτώντας από τον φεγγίτη μου μήπως δεν είμαι μόνος
να περιπλανιέμαι ν’ αποστρέφομαι ετούτη τη ζωή
μέσα σε ένα σύμπαν που σπαράζει
μέσα σε όλες τις φωνές δίχως φωνή δική μου
φωνές που εγκλωβίστηκαν μαζί μου

*
Dieppe
Ακόμα η τελευταία άμπωτις
Το νεκρό βότσαλο
Στροφή βάδην μετά
Προς τη φωτισμένη πόλη

*

Έρχονται
διαφορετικές και ίδιες
Με καθεμιά τους είναι διαφορετικά και είναι ίδια
Με καθεμιά η απουσία έρωτα είναι διαφορετική
Με καθεμιά η απουσία έρωτα είναι ίδια

*

μουσική της αδιαφορίας
καρδιά χρόνος αέρας φωτιά άμμος
της σιωπής καθίζηση ερώτων
κάλυψε τις φωνές τους και μη
με ξανακούσω πλέον
να σιωπώ

*

Η μύγα
Ανάμεσα στο σκηνικό κι εμένα
Το τζάμι
Κενό εκτός από εκείνη

Μπρούμυτα ξαπλωμένη
μαγκωμένη μες στα μελανά της έντερα
Κεραίες τρελαμένες πτερύγια ενωμένα
Πόδια πλεγμένα στόμα θηλάζον στο κενό
Σπαθίζοντας το κυανό συνθλίβεται στο αόρατο
Κάτω από τον ανίσχυρό μου αντίχειρα ανατρέπει
Τη θάλασσα και τον γαλήνιο ουρανό

*

Ακολουθώ τη ροή της άμμου που γλιστρά
Ανάμεσα αμμόλοφο και βότσαλο
Η θερινή βροχή βρέχει τη ζωή μου
Εμένα τη ζωή μου που μου διαφεύγει με καταδιώκει
Απ’ όταν άρχισε μέχρι που να τελειώσει

Σε βλέπω αγαπημένη στιγμή
Μέσα σ’ αυτό το παραπέτασμα ομίχλης που διαλύεται
Όπου θα σταματήσω να πατώ αυτά τα μακριά κινούμενα κατώφλια
Θα ζήσω τόσο όσο διαρκεί το ανοιγοκλείσιμο μιας πόρτας

*

Θα'θελα να πεθάνει η αγάπη μου
Και η βροχή να πέφτει στο νεκροταφείο
Και στα δρομάκια όπου βαδίζω
Χύνοντας δάκρυα βροχή για κείνη
που πίστεψε ότι μ’ αγάπησε