Αστερίζομαι
στο μεταίχμιο
μιας ανάσας γιασεμιού
μιας θωριάς
από αγιόκλημα
μιας χούφτας
στέρφας γης
αγκωνάρια
στριμώχνονται
στα σκασίματα
των αυλακιών.

Σκάβω με νύχια μαύρα
τις αιτίες.
Επιστρέφω
σε ασφαλή
καταφύγια

σε ταξιδεύοντα σύννεφα
σε θαλασσινές σπηλιές,

η παλίρροια
πάλι
στο χωμάτινο χρώμα
με ρίχνει
Σωτηρία δεν έχει
θα σκάψω τη γης
με μάτια τυφλά
θ’ αφουγκραστώ
τον μικρό
ορίζοντα
μ’ ακοή οξυμένη
Να χυθούν
μάτια νεκρά
αστερόεσσες θάλασσες
να βαφτεί αιμάτινος
ο τόπος μου
ρυάκι οργής
να κυλήσει
σαν δάκρυ
είμαστε
και δεν είμαστε
εμείς.-