Φεγγάρι στοργικό των σαρκοβόρων,
αρσενικό φεγγάρι ένοχο,
με χέρια τραχιά που τα έκαψε η απόγνωση,
με στόμα μισάνοιχτο για φιλί,
καλό φεγγάρι για τους μοναχικούς φορτηγατζήδες,
για όσους ξέρασε η ζωή
και ψάχνουν στη σκοτεινιά ακρωτηριασμένοι,
– ύλη πηχτή, μουγκή, γεμάτη ιδρώτα.
Φεγγάρι που δε θυμίζεις τίποτα,
όμως τα γλείφεις όλα με τον μαγικό πηλό σου,
πάρε σφουγγάρι κι έλα σβήσε όλα τα πρόσωπα
που κράτησα για λίγο μέσ’ στην αγκαλιά μου,
φέρε το καρβουνάκι σου από τα παλιά
κι έλα καθώς σ’ ονειρευόμουνα παιδί.
Άπλωσε τα δυνατά σου μπούτια κι άσε με,
άσε με ν’ ακουμπήσω το κεφάλι μου
χωρίς κανένας να με κυνηγά στον ύπνο μου,
με τη φαρδιά παλάμη σου αποσκέπασέ με
και σκύψε, φίλα μου τα χείλη
όπως θα το `κανε ο πατέρας μου
πριν, ο τρελός, κινήσω για την έρημο ξυπόλυτος.