Ο φίλος μου ο Παναγής
δεν έκανε γι’ αυτήν την γης
με όλα ήταν ξένος
Δεν είχε σπίτι και δουλειά
κουβέντιαζε με τα πουλιά
και δίχως νά’χει πιει γουλιά
έμοιαζε μεθυσμένος

Φορούσε αμπέχωνο βαρύ
στα χέρια του είχε ένα κλαρί
και στα μαλλιά του φύκια
Χειμώνα και καλοκαιριά
κοιμόταν στην ακρογιαλιά
κι απ’ την ζεστή του την καρδιά
άχνιζαν τα χαλίκια

Τον φίλο μου τον Παναγή
τον σκότωσε μια χαραυγή
μια σκέψη σαν μαχαίρι
Πως κάθε βράδυ δηλαδή
πεθαίνει κάπου ένα παιδιά
που τίποτα δεν έχει δει
και τίποτα δεν ξέρει