Με ρυτίδες στρωμένο το τραπέζι

και φροντίδα

φύσαγε νοτιάς

κι ο χειμώνας ζαρωμένο σκυλί

στα πόδια της

πέρασε καιρός

έφτασε καλοκαίρι

σε βαθύ πηγάδι ρίχνει

δεμένο κόμπους το μυαλό

κοντό σκοινί, τρύπιο μυαλό

τι να τραβήξει

εικόνες

πλήθος ένας σωρός

στολίζονται

θέλουν να βγούν

άγρια

αέρα και ήλιο

να μυρίσουν

άλλες

ξερόκλαδα και σκόρπια φύλλα

στα πιο βαθιά

βουλιάζουνε

μόνο στην άκρη του ματιού

εκεί που πνίγεται η σιωπή

σα μέσα από σκασμένο βράχο

βρίσκει το δρόμο η ψυχή

να στάζει

κι είναι

σκυμμένο δέντρο η φωνή

κομμάτια λέξεις το ψωμί

κρασί νωπό παράπονο

και το τραπέζι στρογγυλό

τριγύρω εμείς

το άδειο χώμα

και καρέκλες