Σιγά-σιγά αποσύρεται η μέρα
του φωτός ταράζεται η κινούμενη άμμος
ίσκιοι μονάχα και ερημιά αναδύονται
ούτε μια κίνηση ούτε μια λέξη
σ’ ένα φθινόπωρο που ετοιμοθάνατο κείτεται
γυμνό κι έκθετο απ’ τη λεηλασία του χειμώνα
απ’ το στόμα βγάζοντας πικρές αναθυμιάσεις.

Με ρήτρα αίματος εδόθη η ζωή
σε μη αντιστρέψιμη πράξη θανάτου
με φθόγγους μικρούς και ζωου κραυγές
αδιάρρηκτες σκιές απειλητικές και δυσοίωνες
παραφυλάνε παντού – τρομοκρατούν τα πάντα
στήνοντας δίχτυα αδιάρρηκτα με μοχθηρές μεθόδους.

Γλείφει ο πατέρας απ’ το αίμα τις πληγές
κροταλίζουν τα σάπια της μάνας δόντια
επάνω στο τραπέζι τρία ανάβουνε κεριά
τρία κεφάλια από σώματα ορφανά
πάνω σε καρέκλες κάθονται ραγισμένες.

Περασμένα μεσάνυχτα
στους ίσκιους της βραδιάς
τούτο το σπίτι κοιμάται ακατοίκητο.