Κατάλοιπο σε βρήκα, ευπατρίδη, τα σπόρια να μοιράζεις στα πουλιά
τις εύκρατες ημέρες των Ηλείων,
καθώς την εθνική σήκωναν τρακτέρ και ημίονοι,
οι θυγατρικές απαιτούσαν προσαρμογή και
εγκαρτέρηση.
Κανείς δε σκέφτηκε ποιοι μένουν στις καλύβες,
ποιος θάνατος τούς έχει χρεωθεί
κι ο δίγαμος εταίρος αδημονεί για το φαιδρόν της εικασίας.
Οι λουτροπόλεις άδειασαν.
Φύγανε απρόσμενα οι ιθύνοντες κι άφησαν μόνα τα παιδιά.
Κάρπισε η γη, εξόρυξε ό,τι είχε και ηττημένη αποχώρησε.
Ο τελευταίος συρμός αναχωρεί κι αυτός για τα Γαυγάμηλα.
Θα πιω καφέ μαζί σου όταν πρέπει.
Όταν κάποτε η λαιμητόμος θα στομώσει κι ο δήμιος θ’ αναγκαστεί
να διακόψει τη σφαγή.
Τότε η πρόσκαιρη σιωπή που λίγο έλειψε…
το μένος των θεατών απ’ τους εξώστες να
συμμεριστεί:
Ακέφαλοι με το σημείωμα δεμένο στο μεγάλο δάχτυλο για αναγνώριση.
Τότε ασφαλώς,
πίνοντας διπλό εσπρέσο σε πορσελάνινο φλιτζάνι
με ψυχραιμία και κέρδη
θα εξετάζουμε ενδελεχώς της εικασίας την
αλήθεια.