Έκλαιγα στο λεωφορείο.

Παιδί μιας χαϊδεμένης λύπης

πόνος ακκιζόμενος

κρατούσε εισιτήριο του ΚΤΕΛ.

Διεσταλμένες κόρες, βλέφαρα οιδαλέα.

Πριν τη Λαμία ένα κορίτσι ανέβηκε

κι έκλαιγε με λυγμούς

ξεκάθαρη

συνάφεια αίτιου – αιτιατού.

Απότομα στεγνώσανε τ’ ατροφικά μου δάκρυα.

Άρχισα τη μεθοδευμένη

της λύπης την κλοπή

με του εκκρεμούς τη μέθοδο.

Ταλάντωση γενναία

σε όλους τους συνδυασμούς

αρχίσανε οι λέξεις:

έ ρ ω τ α ς – π έ ν θ ο ς

π έ ν θ ο ς – έ ρ ω τ α ς

έ ρ ω τ α ς – έ ρ ω τ α ς

π έ ν θ ο ς – π έ ν θ ο ς

έ ρ ω τ α ς – π έ ν θ ο ς

π έ ν θ ο ς – έ ρ ω τ α ς,

χτυπούν τα κεφαλάκια τους


στης εμμονής μου τα τοιχώματα

πονάνε και φωνάζουν


εγώ τις ντρέπομαι πολύ

τ’ αυτιά μου κλείνω

κάποτε θα σωπάσουν σκέφτομαι


ενοχικά χαμογελώντας

στο κερδισμένο ποίημα.