Αστήριχτη ομορφιά
το κάθε ποίημα
τινάζει τη σκόνη
των πραγμάτων
και συναθροίζει
τις ταπεινές εκφάνσεις
του φωτός

Γίνεται πουλί παραδείσιο
γυμνάζει τα φτερά του
ανάμεσα
σε δυσοίωνα σύννεφα
Σπάει την αυτονομία
τ’ ουρανού
και δυο φεγγάρια πλάθει
Ακούει των πλοίων
το τραγούδι
κωφεύει
στην καταιγίδα

Μα όταν σε βλέπω
αμφιβάλλω
για όλα αυτά
γιατί η αλήθεια
γνωρίζεται στα μάτια
και στης αφής
τις μικροσκοπικές
χαράδρες...