Ανάμεσα σε λέξεις
ξεψύχησε η μέρα
με τις λευκές ποδιές
της αποστειρωμένης
προσδοκίας
φορώντας
γάντια χειρουργικά
την ακουμπούν
στου ήλιου
τη σεμνή αποθήκη.
Κι έπειτα αποχωρούν
θλιμμένες
αφού το καθήκον τους
μ’ ευλάβεια επράξανε

Τι κρίμα
που τους ξέφυγε
το τελευταίο
πρόσταγμα
σε μια γωνία πεταμένο:

"Σ’ αγαπώ. Κι ας λείψει
επιτέλους αυτή η λύπη!"