Νέος ακόμα μπάρκαρα σε πλοίο της γραμμής
Χαιρόμουνα που θα `παιρνα του ναυτικού το χρίσμα.
Κυλούσε ο καιρός
Κρεμασμένος στων γλάρων τις φτερούγες.
Ο κόσμος μούχλιαζε, το πλοίο άντεχε
Η πλήξη άρχισε να με χαϊδεύει.
Ταξίδια ήρεμα, ακτή-ακτή
Ταξίδια άχρωμα και πάνε-έλα.

Μια νύχτα που οι ναύτες βίαζαν τη ζωή
Κι οι φαροφύλακες τους δολοφόνους τους
Έπεσα στα νερά γυμνός.
Χαμογελούσα με τ’ αλατιού το τσούξιμο
Έφτασα σε κόλπο που δεν είχα ξαναδεί
Μαγεμένος ακούμπησα να ξαποστάσω.
Όνειρο ζωής βραχύβιο μα η μοναξιά εφιάλτης.

Σαν τραβήχτηκαν τα νερά κι απλώθηκε η σκέψη
Βάλθηκα να φτιάξω ένα δικό μου σκαρί.
Μάζευα ξύλα και τα γυάλιζα μαζί με τις αναμνήσεις.
Κάρφωνα στ’ άλμπουρα τ’ άσπρα πανιά
Περίμενα να φυσήξει
Να σκίσει η πλώρη μου το γαλάζιο σκοτάδι

Κυλούσε ο καιρός
Κρεμασμένος στων γλάρων τις φτερούγες.
Αντάλλαξα όλα τα μυστικά μου με τους άλλους
Ήμουνα έτοιμος, γεμάτος ρουφήγματα απ’ το χρόνο.
Μα τι κρίμα! Το ταξίδι μου δεν έγινε ποτέ.
Η ταλαίπωρη η θάλασσα είχε πια μαραζώσει.