Από τις κορυφές των βουνών ως μέσα στο όνειρο φυσάει.
Σέρνονται πεσμένα φύλλα, πεταμένες προκηρύξεις,
χαμένες ώρες το χέρι σου που σφίγγει το σεντόνι
το στήθος σου που ορθώνεται μαζί με τον λαιμό σου το κορμί σου
το κορμί σου ολόκληρο ορθώνεται τεντώνεται σπάει ξεσπάει
η φωνή σου που τραβάει τις κουρτίνες μπάζει από παντού έναν αέρα
το όνειρο λυσσομανάει ο οργασμός σου στα ανοιχτά παραθυρόφυλλα ανοίγω
τα μάτια μου μια σταγόνα απ’ τον χυμό του αιδοίου σου στην άκρη των χειλιών μου
ξύπνησε κι αυτή στο άδειο εργένικο δωμάτιο. Κάνει μια νοσταλγία απόψε – κι έξω φυσάει.