Τα λόγια τα ανείπωτα
δε χάνονται ποτέ
φωλιάζουν στο σώμα
ασφυκτιούν μέσα στα όργανα
κρύσταλλοι πάθους
εμποδίζουν την αιμάτωση των ιστών
το σώμα βαραίνει
γίνεται δύσκαμπτο

αν όμως... τότε ναι... αλλά όχι

κλείνουν οι δίαυλοι σώμα
αδιαπέραστο από τα σημαίνοντα

ό,τι είναι τώρα να συμβεί ήταν

–στιγμές μόνο ο χρόνος αίρεται–
έπειτα πάλι οι παρεμβολές

πόσες μεταβλητές στην επικοινωνία

ανοίγουν δρόμους
αδιάβατους

Τη βλέπω μέσα από τους χρωματιστούς
συνδυασμούς των γυάλινων κατόπτρων
μέσα από το φως του κεριού
το εύθραυστο βλέμμα
του ανθρώπου που δεν έχει βρει ακόμη τη φωνή του
(πόσο λάθος το απόλυτα σωστό!)
μια κατασκευή σύμφωνη
τα ρομαντικά στερεότυπα
διάσπαση, απομόνωση, μελαγχολία

το φως παίζει τα δικά του παιχνίδια
το ήμισυ του προσώπου πασπαλισμένο χώμα
από την ιλύ και την ύλη των συναισθημάτων
τα δάχτυλα
χάρτινα ομοιώματα
δίχως βάρος

το θρόισμα του δάσους μακρινό
κι ο ήχος του νερού μακρόσυρτος
εκεί να πάει
(και πώς το παραμύθι ν’ αληθέψει!)
πράξη γυρεύει ο κίνδυνος
ό,τι στ’ αλήθεια αγαπά
το ένα κι αναντικατάστατο
(μην πάει ο νους σας στο παιδί – σ’ αυτήν την ιστορία
δεν υπάρχει)
να πέσει στην πηγή
κι εκείνη θυσία στα νερά
να το γυρίσει πίσω
και τότε θα έχει πάλι δύο γήινα λευκά χέρια
και την κραυγή –τον προ-λόγο– δικό της

και μέσα απ’ αυτήν
τον πρώτο λόγο
τότε
πότε;
ποτέ;