Φτιαγμένη από μανταρίνια
Με μία τρύπα στα πνευμόνια
Κανένα πρωινό δεν είναι καινούριο
Εισπνέω τη βραδύτητα της αλλαγής
Το ζόρι της γέννας

Κρεμιέμαι από τις λέξεις σα να ήταν κλαδιά
Σα να μπορούσαν να με βγάλουν στην κατανόηση
Αν τις σκαρφάλωνα αν δε γλιστρούσα

Είμαι ακόμα εκείνο το κλαμένο κοριτσάκι
Πού χωρούσε στη γωνία του κρεβατιού
Ανάμεσα στον τοίχο και το μαξιλάρι
Ό,τι λέξεις έμαθα από τότε παραπάνω
Ποτέ δε με βοήθησαν
Να σε φτάσω