Στον Τάσο Δενέγρη

Μέσα στης γης τα χάσματα και την επιδερμίδα
άγνωστες ποσότητες σπανίων ορυκτών
τοποθετημένα σαν κεφάλαια σ’ επίκαιρα σημεία.
Μια γενειάδα ακολουθεί την άλλη αστραπιαία.
Χώρες αλλάζουν χέρια εμβαδόν υψόμετρο
ονόματα πόλεως γίνονται χερσόνησοι
τοποθεσίες πολυάνθρωπες γίνονται θάλασσες
ποτάμια δανείζονται τις κοίτες των άλλων ποταμών
λόφοι παραμερίζονται από ζηλότυπα βουνά
πολυτελή ανάκτορα ερημώνονται και καταντούν υπόγεια.
Άνθρωποι σοφοί ξαναμωραίνονται
και το μυαλό τους εξατμίζεται στο χάος το απληροφόρητο.
Ξύλινα σπίτια τοποθετημένα σε νέες διασταυρώσεις
γίνονται θύματα της πυρκαγιάς ερωτικών διαθέσεων.
Γέφυρες υποτάσσονται στους πεζούς,
φέρετρα στοιβάζονται γιατί όλοι τώρα
καίνε τους " πρώην" τους με αρώματα
σε κλίβανους ατομικούς.
Κατεψυγμένοι εγκέφαλοι σκέπτονται στις βιβλιοθήκες
κύριοι φρακοφόροι μελετούν τις αντιδράσεις τους.
Σεξουαλικές ανωμαλίες
γίνονται "Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου".
Όργανα της τάξης αλλάζουν φύλο καθημερινά.
Όργια σε ρωμαϊκές βίλες
παίρνουν τον χαρακτήρα
μιας σφαγής συνειδήσεων.

Εξαγορασμένη τρυφερότητα φτάνει ως τα πεζοδρόμια.
Στο μεταξύ τα πόδια μου
είναι από άμμο κι από μαργαρίνη,
τα χέρια μου είναι από φτερά πουλιών,
το κεφάλι μου είναι βιδωτό,
το στόμα μου αναβοσβήνει
όπως τα φώτα της κυκλοφορίας.
Κόκκινο πράσινο κίτρινο κόκκινο καφέ...
Τα λόγια μου ταχυδρομούνται
σε στοίβες εκατομμυρίων.
Κλείνω τ’ αυτιά μου για να μην ακούγονται
τα παράπονα των ταχυδρόμων.
Ένας ταμίας που κατάκλεψε μια Τράπεζα.
Ομολογεί τα πάντα σ’ ένα μέντιουμ
που πάει να τον καταγγείλει στην αστυνομία.
Μια νεράιδα ντύνεται στο σεληνόφως,
μια γυναίκα στου Dior εγώ δεν ντύνομαι
πουθενά μένω γυμνός.
Το σπίτι μου είναι ο παράδεισος των ανωμάλων έλξεων.
Μόνο στραβόξυλα περνούν για διαβατήρια,
μόνο χαμόγελα έχουν μια γεύση υπόξινη,
μόνον οι βάσεις και τα οξέα
ξέρουν τι σημαίνουν οι συνθέσεις
που μοιράζονται τα ηλεκτρόνιά τους με άλλα άτομα.