Τους χειμώνες,
το γκρίζο της θάλασσας και του ορίζοντα
χάνονται κατά τα βουνά.
Δεν υπάρχει γραμμή,
την επινοώ.
Κατεβαίνω, τότε, στην προκυμαία
και περπατάμε δίπλα-δίπλα,
η θάλασσα κι εγώ.
Μόνο τα βουνά στραφταλίζουν
τις κορφές τους στο βάθος.
Απλωτά που φαίνεται ο κόλπος!
Τρομάζω ξαφνικά
γυρίζω μάνι-μάνι,
ερμητίζω τα πατζούρια
και αναδιπλώνομαι
σε ευγενή χειμερία νάρκη.
Όταν φτάσει το φως του καλοκαιριού,
ειδοποιήστε με, παρακαλώ.