«Η τέχνη υπάρχει
... επαναφέρει...
... μορφή... ζωή...
βρίσκουμε...
τους αληθινούς συγγενείς μας»
είπε πάλι σήμερα ρητορεύοντας με αυταρέσκεια
σημαδεμένος από τον χρόνο
(πόσες φορές τα ίδια λόγια χωρίς λόγο!)
παλεύοντας να κρατήσει ένα σπινθήρα στο βλέμμα

Όταν ο έρωτας του άλλου διαφέρει
από τη δική μας εικόνα για τον έρωτα
η καταδίκη του βέβαιη
και η δική μας γεγονός

μιλούσε για την πανοραμική εικόνα του ποιήματος
κάτι για κινηματογραφική γραφή
(η εγγραφή έχει φθαρεί – παλίμψηστος η μνήμη)
για το θέατρο των Αλεξανδρινών
η φωνή του ανακαλεί ήχους
ελκυστικούς
ακατανόητους
το είδωλό του δεν έχει σχήμα
είναι ψίθυροι, φωνές
αυτάρεσκες στον ήχο τους
ο ήχος των λέξεων σε πάει στο βυθό
στο βυθό των λέξεων
βρίσκεις τα πράγματα

τον έρωτα
όλα για μία φορά
και για πάντα

ο σαλτιμπάγκος τον αποκαθηλώνει τώρα
παίρνει τη μορφή του
παρωδεί τα λόγια του
χορεύουν μαζί ένα θεότρελο βαλς
και γίνονται πρόσωπο ένα

το κορίτσι εμμένει
στην εσωτερική αναπαράσταση του άνδρα
με ένα υφαντό από λέξεις
ταραχή
τα σταθερά σημεία της αντίληψης
μετακινούνται διαρκώς
μόλις συντεθεί η εικόνα
αποσυντίθεται σε στίγματα φωτός
στροβιλίζονται στα μάτια της
η όραση θολώνει
το αίνιγμα διαρκώς αναπαράγεται
επιμένει

(πόσο δύσκολο ν’ αγαπάς έναν ίσκιο
να είσαι ο ίσκιος ενός ίσκιου
κρόνιου που
συσκοτίζει τις αιχμές των αισθημάτων!)

πόσες περίπλοκες συνθέσεις
πόσες μάταιες ερμηνείες
(αλλού είναι τα αινίγματα
που από δειλία
δεν φρόντισες να λύσεις)
μόλις βρεις τα σκούρα
ξαναγυρνάς στο παραμύθι
αναβιώνεις
την απώλειας της ψαρίσιας ουράς
τις μαχαιριές των ποδιών
της γυναίκας που αρνήθηκε τη φύση της
για την αγάπη

ή μήπως για την αθάνατη ψυχή;

Τότε ύβρις
θεοδικία
η μοναξιά της κόλασης
να μην αντέχεις στο πλευρό σου
άλλη παρουσία καμία

ο Φάουστ περιέχεται
στη γυναικεία ψυχή
μόνο που (εξωραΐζοντας) αντιστρέφεται
ο αφέντης

Οι απαντήσεις έρχονται
πάντοτε κατόπιν εορτής