Να σε ξεκουράσω
έλεγε
το σπασμένο τζάμι
να σε ξεκουράσω
να μην έχεις ανάγκη
τη θάλασσα
στα μάτια σου
να μπορέσεις να στοιχειώσεις
κι η σύζευξή σου με τη γη
να σφραγιστεί…

το φεγγάρι
το φεγγάρι δεν είναι πια εκεί
φώναζε
στους εφτά ουρανούς-
δες
πίσω μου απλώνεται
λίγο τυφλό
μα δες
κοκκινισμένο απ’ τα κρύσταλλα
αδιάκριτα
που έγραψαν στα χέρια του…

και μην κοιτάς
το λερωμένο χρώμα
μέσα μου
τη γκρίζα πείνα
που διαβάζεις στην ψυχή μου…

σφετεριστές σου λέω
σφετεριστές
κατακαθίζουν ξοδεμένες στάχτες
στη μορφή μου…

Ω !!! Θαρρώ
μεγίστη η απώλεια
μικρή Σαχραζάτ
μέγιστη
άμα τα μάτια σου
σε τούτα τα σπασμένα κρύσταλλα
αδιάκριτα αφήσεις…

θαρρώ
απ’ τα μηνύματα που στέλνουνε
ταράζεσαι
θαρρώ πως είν’ απώλεια
κραγιόν
από σφραγίδες
τόσο ψεύτικες
να ντύνεσαι…