Της εξοχής προσκέφαλο
χάρισέ μου ένα βράδυ,
ν’ απολάψω τον ύπνο μου
στ’ ανοιξιάτικο χάδι.

Με τα πρώτα χαράματα
μαγικά να ξυπνήσω,
κι όλη μέρα, στο ηλιόνειρο
της χαράς σου, να ζήσω.

Μες στ’ απόσκια του κήπου σου,
στο καλύβι σου απ’ όξω,
να δεθώ με τον έρωτα,
κάθε μίσος να διώξω.

Του απονήρευτου γέλιου σου
το τραγούδι ν’ ακούσω.
Μες στη γάργαρη ανάβρα του
ποια κρίματα να λούσω!

Κι όταν καταμεσήμερο
πέσει γαλήνη γύρω,
στα χρυσόμαυρα μάτια σου
ζυγιασμένος να γείρω.

Τα χωράφια ν’ ανοίξουνε
παπαρούνες γεμάτα,
μα τ’ αγκάθια της φρόνησης
να μου φράξουν τη στράτα.

Και σαν έρθει το σούρουπο
και μάθεις πως θα φύγω,
τ `ασυγνέφιαστο βλέμμα σου
να θαμπώσει για λίγο.

Μ’ ένα δάκρυ αφανέρωτο
την καρδιά σου να βρέξω,
δέντρα , δρόμους, φαντάσματα,
στεφάνι να τα πλέξω.

Δουλειά, φαρμάκι, σκύψιμο…
Στη ζωή μου καμιά σκόλη.
Πληγωμένος, μεσάνυχτα
να γυρίσω στην πόλη.

Να φτάσω αγάλια σπίτι μου,
με θολό, μαύρο πνέμα,
να πέσω στο κρεβάτι μου
σα να μου `λειψε το αίμα.

Και πριν χάσω τ’ αχνάρια σου
σε χάρου μονοπάτια,
να γυρέψω τη μάνα μου
να μου κλείσει τα μάτια.